ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: «آزربایجان واراولسون ،ایسته مه ین کور اولسون»
یعنی آزربایجان برقرار باشد و هر که خواهان آن نیست کور شود.
«تبریز باکی آنکارا، بیز هارا فارسلار هارا»
تبریز، باکو، آنکارا، ما کجا و فارسها کجا.
این شعارها که همه دنیا را به حیرت وا داشته که چرا در فضای ورزشی سرداده می‌شود نه در خیابان‌ها! ، به طور تصادفی از زبان هزاران تورک جاری نمی‌شود، بلکه زایده شعور ملی و خرد جمعی از جنس تورکی است که خواهان سرزمینی آزاد و مستقل است.
ملتی که سرزمینش در استعمار است، نسلش رو به نابودیست، زبان خواندن و نوشتنش ممنوع است، رسانه ملیش اسیر زبان دیگریست، روزنامه ندارد، فرهنگش تحریف می‌شود، طبیعتش خشکانده می‌شود، زبان های گویایش در زندانهاست…
صدای رسایش تیراختور فوتبالی می‌شود که ضد نابرابری ها ملتی را متحد می‌کند و ملت نیز به خوبی از این آلترناتیو استفاده کرده و به سان گرزی بر سر دشمن خونیش فرود می‌آید.
داستان نه!، واقعیت این است که بعضی ها عمدا اصرار دارند که تیم فوتبال تیراختور آزربایجان را مانند تیم های فوتبال مناطق دیگر، تنها نماد ورزش و تندرستی و فوتبال دوستی در اوقات فراغت و تعصب مثال زدنی ملی نه از جنس ایرانی بلکه با هویت تورکی را از نوع تعصب فوتبالی قلمداد کنند! و شعارهای سرداده شده در قور دره سی را که از تفکر، تعصب و آگاهی تورکان آزربایجان نسبت به هویت تورکی نشات می‌گیرد را نادانی و تعصب کور قلمداد کنند.
این کوردلان نمی‌دانند که این تجمع بی نظیر در قورد دره سی تنها برای تماشای فوتبال نیست بلکه آماده سازی برای بازپس گیری وطنمان از یوغ ایرانیت است .
اینان مثل پدران نژادپرستشان فقط به فکر شان و شهرت تیم رنگیشان هستند و از شعور جمعی و اتحاد عاشقان تیراختور خوابشان پریشان شده است که مبادا این آگاهی نشات گرفته از ظلم و تبعیض زاییده شده از مستعمره گی، ایرانشان را نابود کند و دسترنج ملت های در بند ایران، دیگر نصیب شهرهای غیر تورک نشود.
در فرهنگ ناسیونالیسم تورکی، هر کجا ملتی هم نژاد که در زیر یوغ استعمار قومی دیگر باشند، ملت‌های مستقل در دفاع و همدلی از آنها به پا خواسته و برای آزادی آنان سینه سپر می‌کنند و حتی تا پای جان میجنگند.(در جنگ جهانی دوم قوای تورک عثمانی به رهبری نوری پاشا اراضی آزربایجان و هم نژادان تورکشان را از دست روسها نجات دادند) این طرز تفکر از اعصار گذشته تا به امروز در جریان بوده و هست به طوری که اعتراضات گسترده تورکان آزربایجان جنوبی اسیر جغرافیای ایران نام در مطبوعات کشور برادر تورکیه منعکس شده و پرچم تیراختور در ورزشگاه های آنان به احتزاز در آورده می‌شود.
این جنبش های ملی گرایانه تورکان آزربایجان جنوبی در قالب تیم فوتبال تیراختور نیز خشمی عظیم در پان ایرانیست ها ایجاد کرده به طوری که در روزنامه های شونیستی فارس نیز سیلی از حجمه ها به بیداری ملتمان روان گشته است.
امروزه اعتراض های مدرن مدنی به تبعیص ها منحصر به زمان و مکان خاصی نیست، کاتالانهای اسپانیا و کبک های کانادا در قالب تیم فوتبال صدای اعتراضشان را به گوش جهانیان رسانده و در افکار عمومی واکنش ایجاد کرده اند که منجر به دستیابی حقوقی اساسی در کشورشان شده است .ملت تورک آزربایجان نیز در این معقوله با هوشمندی از معروفیت تیراختور استفاده کرده و ندای حق خواهی خود را به گوش جهانیان رسانده ولی قوم حاکم در ایران این جنبش عدالت خواهانه را به طور وحشیانه ای سرکوب می‌کند.
پرچم تیراختور که به غیر از بازی‌های فوتبال در همه جا افراشته شده است برای ملتی که سرزمینش در اسارت ایران است حکم پرچم مبارزه بر علیه ظلم و تبعیض را دارد.
بر خلاف بازی فوتبال تیم‌های رنگی آغشته به کین و نفرت نسبت به همنوعان فارسشان که هدفشان فقط فوتبال است، اما در بازی تیم های آزربایجانی شاهد دوستی و عشق و علاقه ملتمان به فرهنگ ترکان هستیم.تیم های آزربایجان با چه نامی در زمین حاظر شوند فرقی به حال تماشاگران بافرهنگ تورک نمیکند جز اینکه شعارهای یک دلی و اتحاد سر دهند.
در این میان طبیعی است که نژادپرستان این اتحاد را تفرقه! و بر ضد تیم‌های خودشان قلمداد کنند چون که در نظر اینان نباید تیمی با نام تیراختور و تماشاگرانی به این متعصبی وجود داشته باشد که بر ضد ایران و منافع قوم فارس باشند و مردم باید تنها طرفدار دو تیم به ظاهر محبوب فارسها باشند.
لجن پراکنی روزنامه های حاکم بر ضد آزربایجان تمامی نخواهد داشت تا زمانی که ملتمان پرچم استقلالش را در سرزمین اسیرش بلند کند.
