ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: انتقال آب خزر به سمنان شاهکاری دیگر در کارنامه درخشان محیط زیستی عیسی کلانتری!!
به گفته مشاور سابق سازمان محیط زیست تنها یک چهارم آب انتقالی از دریای خزر به استان سمنان برای آب شرب استفاده خواهد شد و بقیه آن مصروف صنایع سنگینی خواهد شد که هنوز کلنگ آن ها بر زمین زده نشده است!
باز هم طرح های جنجالی مخرب محیط زیست و باز هم امضای عیسی کلانتری بر روی نامه هایی که گویی برای کن فیکون کردن محیط زیست ایران کمر همت بسته اند. عیسی کلانتری از چهره های معروف دولت اصلاحات و نیز معاون روحانی و رئیس سازمان محیط زیست که اشتهارش را بیش از آنکه از محل خوش خدمتی به خلق الله کسب کرده باشد مدیون طرح های جنجالی است که به نام حفاظت از محیط زیست انجام می شود ولی نهایتا دمار از روزگار محیط زیست در می آورد.
پس از ثبت کارنامه درخشان! سازمان محیط زیست در حفاظت از سرمایه معنوی و میراث نسل ها در حوزه منابع طبیعی، که شامل خشک شدن دریاچه ارومیه، تالاب گاوخونی، زاینده رود، هامون، آلودگی تالاب انزلی، قلع و قمع جنگل های قره داغ (ارسباران) و… می شود. به نظر می رسد ناوگان تخریب اینبار قصد لنگر انداختن در دریای خزر کرده است. نامه جنجال‌برانگیز عیسی کلانتری، معاون رئیس‌جمهور و رئیس سازمان محیط زیست مبنی بر موافقت سازمان متبوعش با اجرای طرح انتقال آب دریای خزر به سمنان که دوشنبه گذشته در رسانه‌ها منتشر شد، واکنش‌های اعتراض‌آمیز بسیاری را به همراه داشته است. با این حال، تا این لحظه خبری از پس گرفتن امضای حک شده ذیل این نامه به گوش نرسیده است.
دریای خزر برخلاف دریاهای آزاد و اقیانوس ها دریاچه بسته ای است که سالانه حجم مشخصی از آب وارد این حوضه آبی می شود و با برداشتن حجم ثابتی از آب این حوضه مطمئنا آسیب های ماندگار و جبران ناپذیری به محیط زیست و حتی اقتصاد استان های ساحلی دریای خزر وارد خواهد آمد. که از جمله این آسیب ها می توان به کاهش حجم آب و متضرر شدن شیلات استان ها و بنادر خزر، پسروی آب دریاچه و ایجاد شوره زار در سواحل که حالت طبیعی سواحل را از بین برده و بر پوشش گیاهی و حتی سلامتی انسان ها تاثیرات سوئی برجای خواهد گذاشت. با توجه به اینکه مسافت تقریبی 180 کیلومتری که برای انتقال آب در نظر گرفته شده است از مسیر جنگل های هیرکانی در استان مازندران که به تازگی از سوی یونسکو ثبت شده اند عبور خواهد کرد لطمات جبران ناپذیری به این جنگل ها خواهد زد که به هیچ وجه قابل جبران نخواهد بود.
به گفته کارشناسان محیط زیست این طرح که قرار است سالانه 200 میلیون متر مکعب از آب دریای خزر را به استان سمنان انتقال دهد در طول اجرای طرح که حداقل 6 سال به طول خواهد انجامید، قریب به 15 هزار میلیارد هزینه برای دولت در پی خواهد داشت. فارغ از این که در این شرایط سخت اقتصادی که خود دولت از سیاست انقباضی برای کاهش هزینه ها و اعمال مالیات بیشتر بر مردم پیروی می کند چه اصراری بر تحمیل این هزینه سنگین بر اقتصاد نحیف کشور وجود دارد؟ طرح انتقال آب خزر به سمنان بر اساس طرح اولیه بناست سالانه 200 میلیون مترمکعب آب را به دامغان، سمنان، گرمسار و شاهرود منتقل کند. اما به گفته مشاور سابق محیط زیست تنها 50 میلیون متر مکعب از آب انتقالی به استان سمنان صرف آب شرب مردم این 4 شهر خواهد شد و 150 میلیون متر مکعب دیگر برای صنعت مورد استفاده قرار خواهد گرفت!
کدام صنعت و به چه بهایی؟!
همانطور که اشاره شد در طرح یاد شده تنها یک چهارم آب انتقالی برای آب شرب مردم چهار شهرستان مورد استفاده قرار خواهد گرفت و مابقی برای صنایع استفاده خواهد شد. اما تا لحظه امضای این طرح از سوی رئیس سازمان محیط زیست، استان سمنان صنایع آب بری به آن صورت ندارد که بخواهد این حجم از آب در آنجا مورد بهره برداری قرار گیرد! مگر اینکه موافقین این طرح بخواهند پس از تصویب این طرح صنایع سنگین را وارد این استان کنند که در آن صورت می توان گفت موافقین امروزی این طرح در واقع ذی نفعان آتی آن خواهند بود. البته همین ذی نفعان حتما فراموش نکرده اند که در گذشته ای نه چندان دور همین بلا را به بهانه توسعه صنایع سنگین و تنها به دلیل حضور مدیران اصفهانی در راس امور بر سر محیط زیست اصفهان آورده اند. و امروز اصفهان با وجود داشتن صنایع آب بری همچون ذوب فولاد و ذوب آهن از نبود حتی آب شرب در فصولی از سال رنج می برد و علاوه بر نابودی زاینده رود و تالاب گاوخونی، دعوای میان استان های همجوار با اصفهان بر سر حقابه داستان تکراری چند سال گذشته در فصل گرما بوده است.
گویی مدیران ایرانی در ابتدایی ترین مفاهیم مدیریتی در پروژه های اجرایی از جمله مکان یابی و زمان سنجی پروژه ها نیز مشکل دارند. مدیران ما عادت کرده اند به جای تاسیس کارخانه تولید کمپوت و آبمیوه در استان هایی که در تولید میوه سرآمد هستند ابتدا کارخانه کمپوت سازی را در برهوت کویر تاسیس کنند و سپس میوه را از 1000 کیلومتر دورتر به کارخانه منتقل کنند. مدیران اقتصادی ایران با وجود تبعات غیر قابل جبران هنوز هم اصرار دارند به جای تاسیس صنایع آب بر در استان های ساحلی، صنایع آب بر را در مناطق کویری متمرکز کنند و آب را به محل صنایع یاد شده انتقال دهند. مسئولین محیط زیست به جای آنکه از عملکرد خود طی سال های گذشته عرق شرم بر جبین جاری کنند سعی دارند تنها برای پر کردن جیب خود و اعوان و اصحاب، زندگی میلیون ها انسان را به خطر انداخته و محیط زیست زیبای حاشیه دریای خزر را به کویری بی روح تبدیل کنند.
باید این نکته مهم را در نظر داشت که خشک شدن نسبی دریای خزر علاوه بر تاثیرات مستقیم مخرب بر سه استان ساحلی گیلان، مازندران و گلستان، تاثیرات سوئی بر دیگر استان های همجوار از جمله خراسان شمالی، سمنان، تهران، قزوین، زنجان و اردبیل در پی خواهد داشت و ضروری است که همه دوستداران محیط زیست در برابر این طرح غیرانسانی و مخرب محیط زیست مخالفت خود را اعلام کرده و از اجرای آن ممانعت به عمل آورند.
هیئت تحریریه انجمن آذربایجان
