ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: چندین سال پیش وقتی برای اولین بار این شعار را در بازیهای تراختور شنیدم علی رغم مشاهده تبعیض ها و حق کشی ها باز معتقد بودم که دشمنی علیه تیمهای آذربایجان و بلاخص تراکتور به این مقدار هم که فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش در آن دخالت مستقیم نماید ، نمی باشد ولی با گذر زمان و شدت گرفتن تبعیضات و حق کشی ها این امر دیگر برای همگان عیان و مسجل گردیده است.
در لیگ امسال نیز طبق روال سال‌های گذشته و برنامه از پیش تعیین شده باید دوردانه های پایتخت در صدر جدول قرار گیرند و تیمهای شهرستانی بلاخص تیمهای آذربایجانی در بازیهای حساس محکوم به شکست باشند و این دستور نانوشته باید توسط تمامی ارکان ورزش کشور رعایت و اجراء گردد.
اما به راستی فارغ از تعصبات تیمی و رفتارهای احساسی چرا باید اینگونه باشد؟
همانطور که می دانید تیمهای پرسپولیس و استقلال دو تیم پایتخت که به دوردانه های پایتخت نیز معروفند تیمهایی کاملا دولتی بوده که بر اساس سیاستهای وزارت ورزش که در حقیقت بر گرفته از سیاست های دولت می باشد ، اداره می گردند.
سالانه میلیاردها تومان از جیب هشتاد میلیون جمعیت این کشور که قطعا همگی آنان طرفدار این دو تیم نبوده و راضی به صرف میلیاردها پول حاصل از مالیات این مردم آنهم در این شرایط وخیم اقتصادی برای این دو تیم نمی باشند ،صرف این دو تیم پایتخت و البته مقدار هنگفتی نیز صرف سایر تیم های دولتی می گردد.
از آنجایی که دولت بنا به هر دلیلی مبالغ نجومی از سرمایه کشور را صرف تیم داری بلاخص در مورد دو تیم پرسپولیس و استقلال می کند از اینرو منطق حکم می نماید به هر طریق ممکن در تمام لیگ ها این دو تیم را در صدر جدول نگه داشته و یکی از تیمهای دولتی قهرمان و نائب قهرمان لیگ گردند و همین تفکر غلط است که فوتبال را از قالب ورزشی به قالب سیاسی مبدل می نماید.
در کجای دنیا بلاخص در مورد کشورهای پیشرفته سراغ دارید که دولت آن کشور خود مستقیما اقدام به تیم داری نموده و با دخالتهای خویش تیمهای مورد نظرش را قهرمان نموده و به عناوین مختلف با دلسرد نمودن ، مانع از ورود بخش خصوصی جهت سرمایه گذاری در ورزش آن کشور گردد؟
در دیگر کشورهای جهت ورود بخش خصوصی به سرمایه گذاری در ورزش آن کشور جلوی صاحبان سرمایه، فرش قرمز پهن می نمایند اما در کشور ما چوب لای چرخ چنین افرادی قرار داده و با سنگ اندازی های مختلف مانع از تحقق این امر مهم می گردند.
با نگاهی اجمالی به لیگ فوتبال ایران بعد از چند تیم معدود سایر تیمها به عناوینی وابسته به دولت می باشند و حتی در مورد دو تیم اصلی پایتخت دولت و فدراسیون جهت تغییر در رده بندی لیگ و مهندسی امتیازها به نفع تیمهای مورد نظر ، دو تیم دیگر پایتخت(پیکان و سایپا) را نیز مورد استفاده قرار می دهد.
با نگاهی واقع بینانه در می یابیم که تیم داری دولت از هیچ بابت مرقون به صرفه نمی باشد نه از لحاظ مالی و نه لحاظ سیاسی و اجتماعی . چرا که صرف هزینه برای اکثر تیمهای لیگ که دولتی هستند و صرف هزینه مضاعف جهت مهندسی برگزاری لیگ به منظور قهرمانی یکی از دو تیم پایتخت ، هیچ منطق قابل قبولی برخاسته از عقل و درایت را نمی توان در آن یافت.
از دید سیاسی نیز دخالتهای علنی دولت در این موضوع و اعمال سیاستهای تبعیض آمیز و تغییر در نتایج طبیعی تیمهای حاضر در لیگ به هر طریق ممکن ، موجب بروز اعتراضات و نارضایتی‌ها در بخشی هایی از جامعه می گردد که ادامه این روند موجب بروز واکنشهای اجتماعی در قبال چنین سیاستهای مردود دولت گشته و این موضوع آنجا خطرناکتر می گردد که تبعیضات و این سیاستها ، علیه تیمی پر طرفدار صورت گیرد که شائبه سایر تبعیضات نسبت به طرفداران این تیم و خطه ای که تیم از آنجا بر خاسته ، مطرح باشد.
در توجیه چنین رفتاری می توان گفت شاید دولت با این سیاست سعی در ایجاد همدلی و وحدت ملی در قالب طرفداری از تیمهای مشخص پایتخت می باشد که آن نشٱت گرفته از تفکرات دولت بر اساس سیستم سانترالیسم می باشد . سیستمی که در این عصر انفورماتیک و ارتباطات گسترده مردم دنیا با یکدیگر به واسطه اینترنت دیگر کارایی لازم را ندارد. در جهان امروزی سیستم مدیریتی بر گرفته از تفکرات پلورالیسم مورد قبول و استقبال آحاد مردم جامعه می باشد چرا که در سیستمهای سانترالیسم بدلیل محدودیتهای ایجاد شده از طرف سیستم حاکم زمینه ایجاد دیکتاتوری و تک رٱیی بسیار مهیا و آماده می باشد چنانکه امروز ما در ایران در مورد وزارت ورزش و بلاخص فدراسیون فوتبال آنرا به وضوح شاهد می باشیم و یا اینکه افرادی(غالبا با تفکرات پان آریاییسنی) به قصد ایجاد اختلاف و نارضایتی در سطح جامعه در ارکان اصلی مدیریتی کشور نفوذ نموده تا با پیشبرد سیاستهای خویش مقاصدشان را در کشور اجرایی می نمایند.
به هر حال تداوم این روال بغیر از ایجاد نفرت و دشمنی در جامعه نتیجه دیگری نخواهد داشت.
