ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: هرگاه در مورد کاووس سیدامامی بحث می‌شود تنها به این نکته اکتفا می‌کنم که اگر با چشمان خود، جاسوس و عامل دیگری بودن سیدامامی را می‌دیدم باز هم باور نمی‌کردم؛ چون جاسوس و عامل دیگری بودن لازمه آن است که فرد برای خود شانیت و شخصیت فکری و نظری قائل نباشد و به آلت دست دیگری بودن تن دهد.
موضع ما در مورد پیشه‌وری نیز چنین است. می‌توان ده‌ها ایراد فکری و اجرایی به کارنامه سی سال زندگی سیاسی پیشه‌وری گرفت ولی نمی‌توان مردی را که همه عمر اندیشیده و براساس اندیشه خود قدم برداشته، عامل و آلت فعل فرد یا دولتی دانست، کما اینکه هیچ یک از پژوهندگان و نویسندگان قابل استناد تاریخ معاصر ایران نیز چنین ادعایی نداشته‌اند و این صحبت‌ها از آن کسانی است که می‌خواهند تاریخ را در قالب پیشداورانه خود بچپانند. شان و شخصیتی که پیشه‌وری برای خود قائل بود و الحق نیز لایقش بود فراتر از آن است که خود را در اختیار برنامه‌های دیگران بگذارد.
فرض می‌کنیم پیشه‌وری عامل روسیه بود. با این فرض هم، اگر فردی عامل روس، انگلیس، آمریکا، تهران، ماداگاسکار زبان ما را به مرتبه رسمی بودند و زبان دولت ارتقا می‌داد باز ما برای همیشه مدیون او می‌بودیم. حتی اگر پیشه‌وری بجای ترک خلخالی بودن یک روس لنینگرادی بود و بجای میرجعغر پیشه‌وری نامش نیز ولادیمیر یاردانوف بود و آن یاردانوف زبان ما را زبان دولت قرار می‌داد ما وامدار و مدیون آن یاردانوف می‌شدیم. پس چرا سایرینی که می‌خواهند جایی در قلب و ذهن آذربایجان پیدا کنند از مسیر ساده ارج نهادن به زبان ما ورود نمی‌کنند تا تخت سلطنتی که در قلبمان به پیشه‌وری اعطا کرده‌ایم تصاحب نمایند و سعی بیهوده برای سرنگونی او دارند.
پیشه‌وری برای ما معادل رسمی شدن زبانمان است، باقی فسانه‌ست.
