ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: محاکمه عباس ایروانی به اتهام قاچاق
قطعات خودرو در جریان است و محمدجواد ایروانی؛ وزیر اقتصاد کابینه میرحسین موسوی و عضو فعلی مصلحت نظام مجبور است از هر فرصتی استفاده کرده تاکید کند که هیچ نسبتی با عباس ایروانی ندارد و این صرفا یک تشابه فامیلی است.
نام خانوادگی «ایروانی» بسیار متواتر است و در تبریز و تهران تا شیراز و کرمان به آن برخورد می‌کنیم و شاید تعداد کسانی که فامیلی ایروانی دارند به چندین هزار نفر برسد. برای همین پذیرفتنی است که محمدجواد و عباس نسبتی با یکدیگر نداشته باشند. همچنان که محمدرحیم متقی ایروانی؛ بنیانگذار کفش ملی ایران، دکتر شهین ایروانی؛ استاد مبانی فلسفی و اجتماعی آموزش و پرورش در دانشگاه تهران، دکتر شاهرخ ایروانی؛ فوق تخصص گوارش و کبد و صدها ایروانی دیگر را می‌توان نام برد که نسبتی با یکدیگر ندارند.
ولی این افراد به همدیگر بی‌ارتباط نیز نیستند، اکثر آنها فرزندان کسانی هستند که از کشتار ایروان توسط گروه‌های مسلح ارمنی در سال‌های 1905 و 1910 و ژانویه 1918 جان سالم بدر برده و به ایران گریخته‌اند و اینک نام فامیلی آنها ناخواسته گواهی بر آن پاکسازی قومی است .
تادیوش سویتوخوفسکی بر این باور است که برای ترک‌ها زیانبارترین عارضه حکومت روسیه، خط‌مشی تزار در معاف کردن مسلمانان از خدمت نظام بود. وقتی در سال‌های فروپاشی حکومت تزار داشناک‌های ارمنی و بلشویک‌ها در کشتار ترک‌های آذربایجان همداستان شدند ترک‌ها برای دفاع از خود نه چیزی از نظامی‌گیری می‌دانستند و نه تجهیزاتی دراختیار داشتند. در ژانویه 1918 گروه‌های مسلح آرام مانوکیان 211 روستای پیرامون ایروان را به ویرانه تبدیل کرد. هزاران نفر کشته شد و ده‌ها هزار نفربه جاهای دیگر گریختند. روزهای آخر مارس همان سال داشناک‌ها به فرماندهی استپان شائومیان در باکو ، شاماخی و سایر شهرهای آذربایجان صدهزار نفر را به قتل رساندند، ولی ارتش ترک‌ها که پاکسازی قومی دو ماه پیش ایروان را دیده بود به کمک باکو آمد. تحقیقات سیدآغا عون‌الهی نشان می‌دهد که اگر ارتش ترک‌ها به فرماندهی محمد فداکار به باکو نیامده بود بدون شک باکو نیز به سرنوشت
ایروان دچار می‌شد.
صمد سرداری‌نیا در صفحه 15 کتاب «قتل‌عام مسلمانان در دوسوی ارس» می‌نویسد: احد ایروانی، مدیر کل امور استان‌ها در وزارت معادن و فلزات به نقل از پدرش قاسم ایروانی می‌گوید، یک روز مادرم به من گفت که نیروهای مسلح ارمنی به داخل خانه‌ها می‌ریزند و همه را می‌کشند، تو داخل چاه برو تا مصون بمانی شاید آنها به حریم زنان حرمتی قائل شدند و تو هم به عنوان پناه برای ما زنده بمانی… من بعد از آنکه مطمئن شدم اشرار از منزل ما خارج شده‌اند از چاه بیرون آمدم و دیدم پدر و مادر و همه بستگانم را کشته‌اند و با آن وضع دلخراش شبانه به سوی جلفا حرکت نموده و وارد تبریز شدم.
هزاران نفر دیگر هستند که هرچند فامیلی آنها ایروانی نیست ولی جزء همان کسانی هستند که در کشتار سال‌های اول قرن از ایروان گریخته‌اند و یادگاران آن پاکسازی قومی هستند.
