پیام انتخابات برای کردها و ترکها؛ کلاه ها را باید قاضی کرد!

گادتب: انتخابات شوراهای 1400 هم گذشت. در این انتخابات پیامهایی هم برای کردها و هم برای ترک ها وجود دارد.

روند تایید صلاحیتها در انتخاباتهای ایران مطلقاً دمکراتیک نیست و کسانی که برای رقابت انتخاباتی تایید صلاحیت می شوند مطلقاً نماینده نحله های فکری اصلی جامعه نیستند.

در مسئله شمارش آرا و اعلام نتایج ریاست جمهوری نیز وضعیت به همین منوال است و حداقلی از راستی وجود ندارد.

ولی ظاهرا شمارش آرا در شوراها تا اندازه ای صحت دارد زیرا ترکیب شوراها برای نظام اهمیت چندانی ندارد و اساساً شوراها فقط ویترین هستند و کارکرد جدی ندارند. کارکرد شوراها برای نظام فقط تامین شرکت کننده در نمایش انتخابات است.

اما در مناطقی مانند آذربایجان غربی و دیگر مناطق دو یا چند ائتنیکی مسئله از زوایه ای دیگر برای جریانهای سیاسی و مردم غیر فارس اهمیت پیدا میکند. مشخصاً در آذربایجان غربی همواره این واهمه وجود دارد که در شرایط نبود قدرت حکومت مرکزی آیا شرایطی شبیه قره باغ، کرکوک و یا شمال سوریه ایجاد خواهد شد یا نه؟

به هر روی ترکیب شوراهای شهرهای آذربایجان غربی دارای پیام هایی است.

کردهای شهرهایی مانند ارومیه، سلماس، نقده، تکاب و سایین دژ به هر روی بر این باورند که در این مناطق اکثریت هستند (و یا بوده اند) و لذا حق دارند این مناطق را آذربایجان ندانند، کردستان بدانند و آنرا از حتی از تریبونهای حزبی خود اعلام کنند. این موضوع در ترکهای آذربایجانی با توجه به وجود مثالهای عئینی در منطقه و تجارب تلخ تاریخی نگرانی بسیار شدیدی ایجاد کرده و در مقاطع خاص موجب بسیج عمومی آنان می شود. در چنین شرایطی است که کردها آنچه را که می توانستند به شیوه های منطقی بدست بیاورند را نیز نمی توانند کسب کنند. زیرا واقعیت این است که آنها نه اکثریت بلکه اقلیت هستند. با تبلیغات و موج سازی واقعیت های میدانی عوض نمی شود.

کردها اگر به جای مطرح کردن مطالبات تمامیت خواهانه (مانند انکار هویت آذربایجانی منطقه) به این باور برسند که حداقل در مرکز و شمال استان اقلیت هستند و مطالبات متناسب و منطقی مطرح کنند طبعاً باعث تحریک حس مقابله به مثل اکثریت ترک نشده و نتایج بهتری خواهند گرفت.

کردها باید بدانند جغرافیای سیاسی و انسانی منطقه به آنان اجازه نخواهد داد منطقه را مطابق دلخواهشان «کردستان سازی» کنند. کما اینکه در کرکوک و شمال سوریه و حتی شمال عراق با موانع جدی مواجه شدند.

در مقابل اکثریت ترک هم باید به این نتیجه برسد که اقلیت کرد یک واقعیت است و تحت هیچ شرایط نمی تواند آنرا حذف کند؛ کما اینکه از نظر وجدانی و اخلاقی نیز چنین حقی ندارد.

کردها همسایه ترکها بوده اند و خواهند بود. این واقعیت همان قدر که می تواند یک مخاطره بزرگ باشد همان قدر نیز می تواند یک فرصت بزرگ و منشاء تآمل، تنوع، زیبایی و غنا باشد.

تبدیل این مساله به مخاطره فقط به نفع بدخواهان دو طرف از جمله فاشیسم حاکم بر ایران است.

باید برای روزی کار کنیم که در یک دمکراسی تکثرگرا کنار یکدیگر زندگی کنیم. دمکراسی نوین دیگر دیکتاتوری اکثریت نیست. رعایت حقوق اقلیت اصل اصیل دمکراسی های امروزیست.

به امید آنروز

ارسالی مخاطب