ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: آذربایجان پس از استقلال توانسته حقایق تاریخی خود را بطور آشکار و عادلانه مورد برسی قرار دهد. بخشی از تاریخ این کشور مربوط به سالهایی است که تحریف شده اند.
حوادث مهم بسیار و قتل عامهایی که در تاریخ آذربایجان رخ داده و تابحال مورد بررسی سیاسی قرار نگرفته است.
پس از امضای عهدنامه گلستان و ترکمنچای در سالهای 1813 و 1828 اراضی آذربایجان تقسیم و مدتی بعد از این فاجعه اراضی آذربایجان مورد اشغال ارامنه قرار گرفت. با حمایت دولتهای خارجی، ارامنه از مناطق دیگر به آذربایجان کوچانده شده و اسکان یافتند. در پی این امر برای چند بار متوالی اهالی مسلمان آذربایجان از سوی ارامنه قتل عام شده اند.
با اینکه تعداد ارامنه اسکان یافته در ایالتهای ایروان، نخجوان و قره باغ بسیار کم بوده اما آنها با حمایتهای بعضی نیروهای خارجی مناطق مسکونی خود را با اسامی ارمنی نامگذاری کردند. با این شیوه اشغالگری، آذربایجانیها از مناطق خود مجبور به مهاجرت شدند. ارامنه سپس به فکر ایجاد کشور “ارمنستان بزرگ” افتادند. بخاطر ایجاد این کشور در اراضی آذربایجان به مرور آنها در طول تاریخ اسامی مناطق آذربایجانی را به نامهای ارامنه تبدیل کرده اند. ارمنیها ضمن تحریف تاریخ آذربایجان و دیگر کشورهای قفقاز، تاریخ جعلی برای خود درست کرده اند.
همین ارامنه ای که قصد ایجاد کشور “ارمنستان بزرگ” را داشتند، در سالهای 1907-1905 بطور آشکار تعداد زیادی از آذربایجانیها را قتل عام کردند. در هنگام این حوادث تعداد زیادی از مردم باکو و آذربایجانیهایی که در مناطق دیگر کشور ارمنستان امروز مسکون بوده اند بطور وحشیانه از سوی نیروهای ارامنه کشته شده اند.
آبادیهای مربوط به آنها از سوی ارامنه محو و نابود گشته است. ارمنیها در طول تاریخ همیشه از فاش شدن این حقایق تاریخی ممانعت کرده اند. برای همین هم این حادثه هنوز مورد ارزیابی حقوقی و سیاسی قرار نگرفته است.
بخاطر جنگ جهانی اول و انقلاب فوریه 1917 در روسیه، ارمنیها ضمن استفاده از فرصت وخیم بودن اوضاع منطقه با نیروهایی تحت عنوان “نیروهای بلشویک” در سال 1918 جهت نابودی باکو به این شهر وارد شدند. در این هنگام نیز مقصد اساسی آنها ایجاد کشور ارمنستان بزرگ و الحاق شهرهای منطقه به این کشور بوده است.
مردم آذربایجان هنوز هم آن جنایتهای وحشیانه ای را که نیروهای ارمنی هنگام ورود به باکو در سال 1918 مرتکب شده اند را فراموش نکرده است. هزاران نفر از مردم بی گناه ما هنگام ورود نیروهای ارمنی به باکو به جرم آذربایجانی و مسلمان بودنشان کشته شدند. ارمنیها خانه های مردم را آتش زده و مردم را زنده – زنده سوزاندند. بناهای ملی و تاریخی، مساجد، مدارس و بیمارستانها را ویران و باکو را به یک شهر خرابه تبدیل کردند.
پس از حوادث باکو نیروهای ارمنی در مناطق شاماخی، قوبا، قره باغ، زنگزور، نخجوان، لنکران و مناطق دیگر آذربایجان نیز جنایتهای نظیر آن را مرتکب شدند. مردم بی دفاع و زنان و کودکان را بطور دسته جمعی قتل عام و شهرها، روستاها و آثار فرهنگی آذربایجان را محو و نابود کردند.
ضمناً در سال 1918 در بخش غربی آذربایجان جنوبی در مناطق اورمیه، سلماس و خوی هم ارمنی ها به کمک آشوریان حدود 200 هزار نفر ترک آذربایجانی را از طریق نسل کشی از بین بردند.
بدنبال تاسیس جمهوری خلق آذربایجان، به تحولات مارس سال 1918 میلادی توجه خاصی مبذول شد. شورای وزیران 15 ژوئن سال 1918 با هدف پیگیری این فاجعه تصمیم به تشکیل کمیسیون بررسی ویژه گرفت. این کمیسیون به قتل عام ماه مارس و در وهله اول وحشیگری های ارمنیها در شهر شماخی و جنایات وحشتناک ارمنی ها در شهر ایروان رسیدگی و برای ابلاغ واقعیت های موجود در این زمینه در مجامع جهانی ساختار ویژه ای وابسته به وزارت خارجه اذربایجان تشکیل داد. جمهوری خلق آذربایجان 31 ماه مارس سال های 1919 الی 1920 را برای نخستین بار به عنوان روز عزای ملی اعلام کرد . این اقدام در واقع نخستین تلاش برای ارزیابی سیاسی از قتل عام علیه آذربایجانی ها و روند اشغال سرزمین های آذربایجان که بیش از یک قرن ادامه داشت ، بود. با سقوط جمهوری خلق آذربایجان این کار ناتمام ماند.
ارامنه با سوء استفاده از اجرای طرح های شوروی در قفقاز برای تحقق بخشیدن به نیات پلید خود تلاش بسیاری کردند و در سال 1920 منطقه زنگه زور و برخی سرزمین های آذربایجان را اراضی ارمنستان شوروی اعلام کردند. بدنبال آن ، برای اجرای موفقیت آمیز سیاست تبعید آذربایجانی ها از این مناطق به ترفندهای جدیدی دست زدند. بدین طریق آنها براساس فرمان ویژه مورخ 23 دسامبر سال 1947 شورای وزیران اتحاد شوروی مبنی بر انتقال آذربایجانیها از ارمنستان به مناطق اطراف رودخانه های کر و ارس آذربایجان و بدنبال آن در سالهای 1948 – 1953 به تبعید دسته جمعی آذربایجانی ها از سرزمین های آبا و اجدادی خود در سطح دولتی موفق شدند.
تجزیه طلبان ارمنی به کمک حامیان و هواداران خود از سالهای 1950 علیه ملت اذربایجان کارزار تجاوزکارانه معنوی وحشیانه ای را طراحی و اجرا کردند. در مطبوعات مندرج در شوروی سابق برای نسبت دادن فرهنگ ملی ، میراث تاریخی و زیباترین نمونه های اثار معماری آذربایجان به ارمنی ها اقدام شده است. ارمنی ها در عین حال برای معرفی آذربایجانی ها به عنوان چهره ای منفی به جهانیان تلاش زیادی بخرج داده اند. این به اصطلاح ملت مظلوم و جفا دیده ارمنی تحولات رخ داده در اوایل قرن را آگاهانه تحریف و برعکس عاملان قتل عام علیه آذربایجانی ها و مرتکبین جنایات علیه آذربایجانی ها را قربانیان بیدادگری معرفی کرده اند.
در اوایل قرن گذشته از شهر ایروان که اکثریت اعظم اهالی آن آذربایجانی و مسلمان نشین بود و همچنین از دیگر مناطق ارمنستان شوروی هم وطنان ما در معرض تعقیب و فشار قرار گرفته و بطور دستجمعی از زادگاه های خود رانده شدند.
حقوق اذربایجانی ها توسط ارامنه بطور بیرحمانه ای نقض ، از تحصیل آنها به زبان مادری جلوگیری و علیه آنها تحریم هایی اعمال می شد. اسامی روستاها و مناطق آذربایجانی تغییر و نامهای ارمنی جایگزین اسامی معاصر می شود.
تاریخ جعلی ارامنه بمنظور ایجاد بستری برای تربیت جوانان ارمنی با روح شووینستی تا سطح سیاست دولتی ارتقاء یافت. نسل جدید ما که در روح ادبیات و فرهنگ آذربایجان که در راستای آرمانهای بزرگ انسان دوستی خدمت می کند، تربیت یافته ، در معرض تعقیب های ایدئولوژی ارامنه قرار گرفت.
تهمت ها علیه ارزشهای معنوی، غرور ملی و هویت ملی مردم آذرباریجان برای تجاوز سیاسی و نظامی زمینه ایدئولوژیک ایجاد و سیاست قتل عام علیه مردم آذربایجان بعلت فقدان ارزش حقوقی شواهد و دلایل تاریخی در مطبوعات شوروی از سوی ارامنه تحریف و افکار عمومی منحرف شد. تبلیغات ضد آذربایجانی که ارامنه با بهره جویی از رژیم شوروی انجام داده و در اواسط سالهای 1980 هر چه بیشتر تقویت بخشیده شده بود، توسط مقامات جمهوری آذربایجان ارزش حقوقی لازم را نیافت.
رانده شدن صدها هزار آذربایجانی از سرزمینهای تاریخی خود و در مرحله اول مناقشه قره باغ کوهستانی که از سال 1988 مطرح شد، نیز در کشور ارزش سیاسی صحیحی پیدا نکرد. مردم کشورمان با اعتراض جدی به تصمیم غیر قانونی ارامنه در مورد الحاق خودمختاری قره باغ کوهستانی آذربایجان به ارمنستان شوروی و تجزیه این منطقه از قلمرو آذربایجان بوسیله کمیته اداره ویژه توسط مسکو، به انجام اقدامات سیاسی مهمی مجبور شد. برغم محکومیت شدید سیاست اشغال سرزمینهای آذربایجان در جریان تظاهراتهای برگزارشده در کشورمان، سران وقت آذربایجان از موضع غیر فعال و ضعیف خود پاپیش نگذاشتند. صرفاً در نتیجه ان در ماه ژانویه سال 1990 با هدف سرکوب نهضت مردمی آذربایجان، نیروهای ارتش شوروی وارد باکو شد،و طی آن صدها آذربایجانی کشته ،مجروح و معلول شده و در معرض سایر شکنجه ها قرار گرفتند.
ارامنه در ماه فوریه سال 1992 علیه مردم شهر خوجالی مرتکب وحشیگری بی رحمانه و بی سابقه ای شدند. این فاجعه خونین که بعنوان قتل عام خوجالی در تاریخ آذربایجان و جهان به ثبت رسید، منجر به کشتار دسته جمعی و اسارت هزاران آذربایجانی و یکسان شدن این شهر با خاک شد.
در نتیجه جنبش ماجرا جویی ملی گرایان و تجزیه طلبان ارمنی در قره باغ کوهستانی امروزه بیش از یک میلیون نفر از هممیهنان ما از طرف اشغالگران ارمنی از زادگاه خویش بیرون رانده شده و در شرایط اسفناکی بسر می برند. حین اشغال 20 درصد از سرزمینهای کشورمان از سوی نیروهای مسلح ارمنی، هزاران تن از شهروندان کشورمان به شهادت رسیده و مجروح شده اند.
کلیه فجایع آذربایجان در قرنهای 19 تا 20 همگام با تصرف سرزمینهای کشورمان بود که مراحل مختلف سیاست قتل عام سنجیده و برنامه ریزی شده ارامنه علیه آذربایجانیها را تشکیل داده است.
فقط برای ارزیابی سیاسی به یکی از این حوادث- کشتار دسته جمعی در ماه مارس 1918 تلاش شده است.
جمهوری آذربایجان بعنوان وارث حقوقی جمهوری خلق آذربایجان امروزه وظیفه ارزیابی سیاسی حوادث قتل عام را بعنوان ادامه منطقی تصمیماتی که جمهوری خلق آذربایجان تا آخر موفق به انجام آن نشد،تعبیر و آنرا تقدیر تاریخی حساب می کند.
