ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: پس از مدتها این بار هم یک فیلم زیبای دیگر پای ما را به سینما کشاند. این سومین فیلم به زبان تُرکی آذربایجانی بود که تماشا می کردیم. کومور (زغال) ، قوجالار اؤلمز (پیرمردها نمی میرند) و اینک دری (پوست) . هر سه با ویژگی های بومی بسیار قوی روایتگر داستان هایی در سبک هایی متفاوت از آذربایجان بودند. خون تازه ای در رگ های سینمای ایران که می تواند آن را غنی تر از پیش کند.
برادران ارک در این فیلم مرزهای افسانه و واقعیت را درنوردیده اند، بر اساس افسانه های فولکلوریک آذربایجان و با اقتباس از آنها، داستان افسانه گونه ی خود را ساخته و پرداخته کرده اند. در حالیکه حال و روزگار این روزهای ما، بیش از هر چیزی فضایی رئال و واقع گرا را که روایتگر گوشه هایی از دردها و بحران های این جامعه نابسامان باشد ، ایجاب می کند. پرداختن به ژانرهای دیگر شجاعت کارگردان را نشان می دهد. منِ مخاطب عام و دیگر شیفتگان رئالیسم(واقع گرایی) در سینما نباید سینمای ایران را فقط محدود به ژانر مورد علاقه ی خود بکنیم و از دیگر آثار استقبال نکنیم.
بهمن ارک و بهرام ارک چه با زبان تُرکی آثارشان و چه با سبک متفاوتشان تحسین اهل سینمای ایران و همچنین فستیوال‌های بین المللی را برانگیخته اند. راهشان پر رهرو باد. در چنین فضاهایی می توان زیبایی های تکثر جامعه ایرانی را به رخ کشید و تثبیت کرد. نه در فضاهایی پُر از نفرت و تعصب ناشی از تفسیرهای یکجانبه گرا از تاریخ.
پ.ن : ممنون از همسفر همراهم که به جای پرسه زنی های بی هدف در پاساژها و مراکز خرید و مال گردی، اوقات فراغتمان این چنین پربار سپری می شود.
