ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: حزب کارگران کردستان یا پ.ک.ک یک سازمان سیاسی چپگرا و مسلح در ترکیه می‌باشد که در سال هزار و نهصد و هفتاد و هشت میلادی تأسیس شده است. این سازمان سیاسی از سال هزار و نهصد و هشتاد و چهار برای کسب خودمختاری در ترکیه دست به اقدامات تروریستی و از دیدگاه خودشان مبارزات مسلحانه(!) علیه حکومت مرکزی ترکیه زده است. حزب کارگران کردستان توسط آمریکا، اتحادیه اروپا و چندین کشور دیگر در فهرست گروه‌های تروریستی قرار گرفته‌اند.
پ.ک.ک پیشتر به دنبال ایجاد یک دولت مستقل کُردی در جنوب و جنوب شرقی ترکیه بود. اما هم اکنون ادعا می‌کند که به دنبال #حقوق_فرهنگی و #زبانی کردها(؟) و ایجاد نوعی از خودگردانی در چهارچوب مرزهای ترکیه است و پس از سی سال درگیری از اواخر سال دو هزار و دوازده، بین دولت ترکیه و عبدالله اوجالان، رهبر پ.ک. ک، گفتگوهای صلح آغاز شده بود.
این حزب در دهه‌ی هفتاد به عنوان یک سازمان ظهور کرد ولی بخاطر دست زدن به اقدامات تروریستی در اواخر دهه هشتاد و دهه نود بخش اعظم جنوب شرقی ترکیه صحنه‌ی درگیری نظامی میان این گروه و ارتش ترکیه بوده است. بنیان‌گذار و رهبر این حزب عبدالله اوجالان می‌باشد که هم‌اکنون در زندانی در جزیره امرالی در نزدیکی استانبول به سر می‌برد. پس از غیاب اوجالان و انتقالش به زندان، پ‌ک‌ک عملاً توسط مراد کاراییلان و تیمی از فرماندهان قدیمی هدایت می‌شد.
بعد از آشنایی مختصر با این حزب کردی، مرام و اهدافشان، سوالی که بایستی از سران این سازمان تروریستی به عمل آورد این است که شماها از سویی ادعای مبارزه برای احقاق حقوق زبانی و فرهنگی خلق کرد را دارید، و از سوی دیگر دست به نابودی و آتش زدن محیط زیست بشری، جنگل هایی که در نقش تنفس گاه و زیست بوم برای بشریت و حیوانات زبان بسته هستند زده، غیر نظامیان را ترور کرده و به مراکز شهرها مین گذاری‌ها نموده و دست به عملیات‌های انتحاری می‌زنید. این استاندار دوگانه در سردادن شعارهای حق طلبانه را با آدم کشی، دست زدن به توحش و بربریت تمدن ستیزانه، نابودی محیط زیست و… را با به آتش کشیدن جنگلها و مراتع چگونه توجیه می‌کنید؟ برای خلق کرد ترکیه و افکار عمومی جهان چه پاسخی دارید؟!
سخنم برای افرادی‌ست که ترور را مبارزه و شجاعت می‌نامند ولی غافلند که شجاعت ها، مبارزه ها، فداکاری و از جان گذشتگی ها فی نفسه و به خودی خود به هیچ وجه اعتبار و ارزشی ندارد، بلکه تنها وقتی دارای ارج و منزلت می گردند که مزین به روشهای انسانی و هدفهای مترقی و متعالی گردند و در پی جستجوی آزادی و شکفتگی همه جانبه‌ی استعدادهای آدمی باشند.
زیرا شیوه اتخاذ عقاید همیشه مهمتر از خود عقاید است و در شیوه‌ی رفتار با رقیبان و مخالفان، همیشه به منصه ظهور می رسد. خشونت خشونت می‌آورد. و آن عدالت و آزادی و دموکراسی که از راه لوله تفنگ خواهد آمد هرگز پایدار نخواهد بود. چرا که این را تاریخ در طول مبارزه ملتها بر ما نشان داده است. و بایستی از روشهای خشونت آمیز دوری جست. برقراری عدالت و برچیده شن بساط ظلم تنها از راه آگاهی ملی توده ها و تابع نشدن اذهان و جسم آن‌ها برای قبول نکردن ظلم، در حقشان می گذرد. ما میللت‌چی ها هرگز از حرکات تروریستیِ خشونت آمیز با نام مبارزه با خشونت(!) دفاع نکرده‌ایم و این شیوه را که بیش‌تر توسط مارکسیست ها و سازمان های چپی به کار گرفته می‌شود به شدت محکوم می‌کنیم. چرا که در هیچ جای دنیا #تروریست_خوب و #بد وجود ندارد، شیوه های ترور و تروریسم قابل دفاع برای جوامع بین المللی و انسانی نیستند. این راه را هر گروه و طیفی در پیش بگیرد راهش راه فلاکت و شکست است نه پیروزی. و در عجبم از اینکه که چرا چپ‌های وطنی که در محکومیت دولت و ارتش ترکیه در ورود به کوبانی یقه می‌دریدند، چرا اکنون از این جنایت و توحش هم مسلکان‌شان خفه خون گرفته‌اند، شما کمونیست هایی که اردوغان و ترکیه را به دلیل ورود به سوریه و کوبانی به فاشیست بودن محکوم ساخته و بیانیه صادر می‌کردید، حال چرا در مقابل این بربریت و جنایت سازمان پ.ک.ک و به آتش کشیدن محیط زیست و جنگل هایی که نقش شش‌‌های تنفسی و تولید اکسیژن برای زیست بوم را دارند خفه خون گرفته‌اید؟
