ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: رژیم شاه در طول پنجاه سال حکومت خود، یک عمل بسیار وحشیانه و غیر انسانی در مورد اذربایجان به انجام رسانده بود .
آن عمل از کشتار بیرحمانه مردم آذربایجان ناشی می شد، وقتی فرقه برای مذاکره به تهران رفت و در اصل قبول کرد که ارتش برای برگزاری انتخابات وارد اذربایجان شود ، دوست و دشمن ان را مصالحه و حتا تسلیم فرقه معنی کردند ، به هر حال جای بحث ان در اینجا نیست ، فرقه در اذربایجان در انتظار پیشواز ارتش شاهنشاهی بود که اخبار ناگواری پخش می شد ، ارتش شاهنشاهی چنین وانمود میکرد که به اذربایجان حمله کرده است، فرقه را قانع کردند، که شاه اصل مصالحه و حتا تسلیم را به گونه ای دیگر اجرا می کند، برای گریز از یک کشتار بزرگ، چاره ای جز فرار ندارید، فرقه به آن سوی مرز گریخت و ارتش همان کشتار را نه برای تنها فرقه ای ها بلکه برای کل مردم عادی و کوچه و بازار اجرا کرد .
ارتش شاهنشاهی که در طول حیات خود، حتا یک گلوله به طرف دشمن شلیک نکرده بود ، هزاران نفر از مردم کوچه و بازار را درو کرد .
سیاست شاه این بود که ان چنان وحشتی بیافریند که کسی جرئت نکند ، بگوید : من تورک هستم و یا یاشاسین اذربایجان !
سال های وحشت سپری می شد، جز ستارگانی تابان، مردم هویت خود را نمی خواستند، به یاد بیاورند ، وحشت بیداد میکرد، ستارگانی هر از گاه ، طلوع میکرد و غروب می نمود، حتا انقلاب شده و رژیم نحس پهلوی و ارتش قاتل آن نابود شده بود، اما وحشت همچنان حاکم بود ، نشریات دو زبانه ایجاد شدند ، دانشجویان همت کردند و روزنامه نگاران سخن از مطالبه گری حقوق ملی و انسانی خود نمودند ، دانشجویان در مراکز علمی آن حق ها را بر زبان آوردند ، دانش اموزان فریاد زدند، هارای من تورک هستم ، تمامی آذربایجان به پا خاست اهانت به ملت تورک را تحمل نخواهند کرد ، آن روز آن چنان مردم در اورمیه خروشیدند، که من از ترس به باغ فرار کردم، دیگر کسانی که تا دیروز از تورکی حرف زدن خود خجالت می کشیدند، آشکارا از فارسی حرف زدن خود و فرزندانش شرمسار بودند.
اتاق های فکر پان ایرانیست ها و خودباختگان و ایران شهری ها، در حیرت بودند، چه اتفاقی افتاد، در یک دوره ، چه اتفاقی می تواند از یک ملت در حال نزار ، این چنین ملتی قهرمان بوجود اورد ، چه شد ، چرا آن ترس بزرگ بدین اسانی ترکید ؟
خوب کاری بکنید، آذربایجان استان اول ایران را به استان سی ام کشانده ایم، چه کاری می توانیم ؟
هر کاری که آنها حق و حقوق انسانی خود را نخواهند، اصلا برای خودشان حق، قائل نشوند اگر اذربایجان حق بخواهد و بدان برسد، دیگر میلیاردها دلار ارز، در دست و پایمان نخواهد بود، فکری بکنید .
تفکری پر چانه، سعی کنید ، نیرو های تند و رادیکال را در هر شهری به تند روی بیشتر وادار کنید، آن موقع ترس از بین رفته در بین مردم دوباره بر قرار می شود.
بگویید عده ای شعار بدهند، این فعالین مدنی، از رژیم هستند، ما حقوق نمی خواهیم، ما هم ضد جمهوری اسلامی هستیم و هم ضد این فعالین مدنی، ما حرف نمی زنیم، ما عمل می کنیم فقط مانده ام
عمل از شیکاگو در آذربایجان به چه معنی است . مردم پانزده سال در حیات یک ملت ، یک ترم دانشگاهی است ، ملت ما از خودباختگی رها شده است ، ملت ما به مطالبه گری حقوق ملی خود ، پرداخته است ، به شعارهای تند وتیز برخی توجه نکنید ، ما از این راه رفاه و آزادی و عدالت اجتماعی را به دست خواهیم آورد
باقی قضایا به روشنفکر و یا نخبه اصلا ربطی ندارد، ملت راهی را که پسند کند، خود انتخاب می کند .
