ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: طبق آخرین سرشماری در سال ۱۳۹۵ جمعیت شهرستان گرمی حدود ۷۶ هزار نفر اعلام شد که با مقایسه این عدد با جمعیت ۱۰ سال قبل‌تر از آن در سال ۱۳۸۵ (حدود ۱۲۸ هزار نفر )، شاهد کاهش حدود ۵۰ هزار نفری جمعیت این شهرستان خواهیم بود!
و با مشاهده این آمار و ارقام می‌توان تا حدود زیادی به عمق فاجعه و محرومیت در این شهرستان، که با تلاش شبانه‌روزی مسئولان و حلقه به گوشان مرکز، حالا دیگر به یک روستای بزرگ و متروکه تبدیل شده است پی برد.
بیکاری، محرومیت، فقر و نبود امکانات، گرمی را تبدیل به باتلاقی کرده است که مردمش به امید نجات از آن دست و پا می‌زنند و مردم این شهر گریبان‌گیر دردی شده‌اند که همانند مردم شهرهای دیگرِ آزربایجان، بجز به جان خریدن برچسب غیر بومی و پیامدهای آن و مهاجرت به مناطق مرکزی درمان دیگری برای آن نمی‌یابند.
در شهری که یکی از قطب‌های تولید گندم است، نان روزانه مردم به سختی تامین می‌شود و کافیست که چند ساعتی در خیابان‌های این شهر قدم بزنی تا شاهد صف‌های طویلی باشی که در مقابل نانوایی‌های این شهر برای تهیه نان شکل گرفته است و برای خرید چند عدد نان، مردم این شهر ساعت‌ها باید در این صف‌ها بایستند و سرآخر نیز معلوم نیست که نانی نصیبشان بشود یا خیر!
و پس از گذشت ۴۳ سال از انفجار نور، هرسال با آغاز تابستان دسترسی به آب شرب برای مردم گرمی به معضل بزرگی تبدیل می‌شود که هیچ احدی درقبال آن پاسخگو نیست و مردم گرمی بخصوص در برخی از روستاهای این شهرستان در این شرایط حساس و خطرناک کرونایی برای مصارف بهداشتی خود نیز آبی پیدا نمی‌کنند و در بعضی از مناطق آن نیز آب به قیمت شیر به مردم فروخته می‌شود !
و هزاران درد بی درمان دیگری که جان گرمی را به لب رسانده و گوش مردم این شهر پر است از وعده‌های دروغی که بیشتر نمکی است که بر زخمشان می‌پاشند تا اینکه مرحمی باشد بر دردشان.
