مرزهای بد قواره

گادتب: در کانال همشهری‌هایم به نام «بین ائو سسی» (صدای بناب) عکس و خبری حاکی از افتتاح سیم خاردار در منطقه‌ی مرزی بیله‌سوار بهانه‌ی نوشتن این چند خط گردید.

مرزی که شهرهای آستارا، بیله‌سوار و جلفا را به دو قسمت تقسیم کند. یا به بیان دقیق‌تر یک ملت را با زبان یکسان (ترکی)، ادبیات، فولکلور و موسیقی یکسان، گذشته‌ی یکسان تا تاریخ قرارداد‌های ترکمنچای و گلستان به دو قسمت تقسیم کند و به عبارت خلاصه آزربایجان را دو قسمت کند و تردد اهالی ترک به دو سوی مرز بدون پاسپورت و ویزا و طی مراحل تشریفات گمرکی غیر ممکن شود. این دانشجو آن را مرز بدقواره نام می‌نهد که زور دشمن باعث ایجادش شده است.

البته بدقواره‌تر از آن مرزهای استانی است که شهرهای ترک‌نشین را در ترکیب استان‌های غیر ترک قرار داده است. (در این مورد می‌توان از شهرهای سنقر، قروه و … نام برد.)

اما مرزی را که  فرهنگ و زبان آن را ایجاد کند این دانشجو مرز خوش‌قواره نام می‌نهد. این مرز فقط در دوره‌ی حکومت «فرقه‌ی دمکرات» به مدت کوتاهی ایجاد شد که تنها دست‌آورد ارزشمند آن بود. قبل از آن (از زمان حکومت پهلوی اول) و نیز بعد از آن پان‌ایرانیست‌ها با کمک قدرت حکومتی با سیاست یکسان‌سازی فرهنگی چنان بی‌محابا و قلدرمآبانه برای خود قلمروسازی و برای ترک‌های ایران محدودیت‌سازی کردند که حتی نام ترکی صدها ساله‌ی اماکن مسکونی و مناطق جغرافیایی را به فارسی تغییر دادند و بدین‌سان با از میان برداشته شدن مرزهای فرهنگی و زبانی دور نیست آن روز که از ترک و فرهنگ و زبان آن جز نامی باقی ماند.

وارد شهرک رشدیه، یکی از شهرک‌های زیبا و طبقه‌ی متوسط نشین تبریز می‌شوید. نام بلوار بهارستان، برج‌های مسکونی با نام‌های مهتاب، آفتاب، پاسارگاد یک تا شش، پارسیان و … انگار وارد هرات افغانستان یا یزد … شده‌اید! تنها چیزی که نخواهید یافت نشانی از ترک و آزربایجان است. پان‌ایرانیست‌ها با قلمروسازی برای خویش مرزهای خوش‌قواره‌ی فرهنگی و زبانی را از میان برداشته با بسط سلطه‌ی ضد انسانی و ضد دمکراتیک خویش مرزهای بدقواره را جایگزین کرده‌اند. آنجا که نباید مرز داشته باشیم داریم .(مرز بدقواره بین دو سوی رودخانه‌ی آراز).ولی در جایی که باید مرز داشته باشیم نداریم. (مرز فرهنگی و زبانی ).

البته لازم است متذکر شویم مرزها قراردادی و معاهده هستند. قراردادها و معاهدات ذاتی نیستند چون به زور متکی هستند پس در صورت احساس نیاز و داشتن زور بیشتر می‌توان قرارداد و معاهده را تغییر داد. ولی برای ایجاد مرز خوش‌قواره فرهنگی و زبانی بهترین و کم‌هزینه‌ترین راه تأمین حقوق برابر برای همه ملل کشور است.

قادر کیانی دانش‌آموخته‌ی علوم سیاسی