ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: ولادمیر الکسیویچ ایوانف می‌گوید: نام «کرد» در سده‌های میانه (کم و بیش از سدۀ پنجم تا شانزدهم میلادی) نامی بود که بر همهٔ رمه‌گران و کوچ‌گران اطلاق می‌شد.
مکنزی می‌گوید: اگر به حدود دوران گسترش امپراتوری عرب‌ها نگاه کنیم، خواهیم یافت که عنوان «کرد» با رمه‌گر و کوچ‌گر دارای یک معنی است.
مارتین فان براینسن، پژوهشگر هلندی و کردشناس می‌گوید: نام قومی «کرد» که در منابع قرن نخست اسلام دیده می‌شود بر یک پدیدۀ رمه‌گرایی و واحدهای سیاسی اطلاق می‌شد و نه یک گروه زبانی. چندین بار حتی «کردهای عرب» در منابع نام برده شده‌اند.
اما در پایان قرن دهم میلادی، این نام بيشتر برای گروه‌های متعدد رمه‌گران و کوچ‌گران ایرانی‌زبان به کار میرفته است.
اگر در آن زمان روستانشینی بودند که به زبان‌های کردی امروز تکلم می‌کردند، هنوز نام «کرد» در آن زمان شامل آنها نمی‌شد.
ولادمیر مینورسکی نیز می‌گوید: در زمان پس از حملۀ اعراب، لغت قومی «کرد» برای تیره‌های قبایل گوناگون ایرانی‌تبار و غير ايرانی بکار میرفت.
ریچارد فرای، ایرانشناس و پروفسور دانشگاه هاروارد نیز می‌گوید: قبایل همیشه بخشی از تاریخ ایران بودند هرچند منابع در مورد آنها کم است زیرا آنها خود تاریخساز نبودند.
عنوان فراگیر و عامیانۀ «کرد» که در بسیاری از کتاب‌های عربی و غيرعربی دیده می‌شود نامی بود که فراگیرندۀ همۀ کوچ‌گران و چادرنشنیان بود، حتی اگر با مردمانی که امروز نام «کرد» دارند از پیوند زبانی نبودند.
برای نمونه، برخی از منابع مردمان لرستان را «کرد» نامیده‌اند و همچنین قبایل کوهستان و حتی بلوچان کرمان.
در تمامی منابع اسلامی، «كرد» به معنی عشایر و شبان آمده است، نه نام و نژاد یا قبیله.
در گویش طبری امروز نیز کلمهٔ «کرد» به معنی چوپان و شبان است.
