ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: سه روز است که زده‌اند و خواهان ابتدایی‌ترین حقی هستند که از زمان هابیل و قابیل، یوسف و برادرانش بوده و آن قانون همسانسازی حقوق است. آنها میگویند که ما نیز باید به اندازه کارگران معدن سرچشمه، معدن شهر بابک و سایر معادن مس ایران که همگی از طرف یک نهاد اداره میشوند، حقوق بگیریم در حالیکه در مقابل کار برابر، تقریبا نصف آنها دریافت می‌کنیم.
کارگران معدن مس سونگون، آذر سال گذشته دوبار اعتصاب کردند که اعتصابشان صرفا روز سیزده آذر بدلیل سرازیر شدن جرثقیل بسوی کارگران، برای لحظاتی خبرساز و دوباره فراموش شد. اعتصاب سه روزه اوایل آذر برای بازگرداندن کارگران اخراجی بر سر کار بود که با موفقیت همراه شد و اعتصاب شش روزه نُه تا چهارده آذر نیز با وعده مساعد مدیریت معدن و تضمین استاندار، مبنی بر همسانسازی حقوقها ظرف یکماه آینده، به پایان رسید.
در آن برهه، نماینده ورزقان حامی کارگران بود و میگفت که یکسانسازی حقوق باید اجرایی شود ولی بعدها گفته‌های خودش را نیز فراموش کرد و با گذشت ماه‌ها از وعده مساعد مدیریت معدن و تضمین استاندار، برابرسازی حقوق صورت نگرفت. حتی بعد از عید، حقوق آنها به میزانی که دولت برای سال جدید اعلام کرده بود نیز افزایش نیافت.
نزدیک سه هزار کارگر معدن قرار گذاشته بودند تا از روز 15 تیر اعتصاب کنند، ولی روز 14 تیر نماینده‌های کارگران را دستگیر کردند، برای همین اعتصاب از همان روز آغاز شد و حالا سه روز است که کارگران مس سونگون با خواسته و شعار ساده‌ی «نه شرقی نه غربی، کرمان سونگون نه فرقی؟» اعتصاب کرده‌اند.
فرقش اینست که کنسانتره مس سونگون به کرمان فرستاده میشود تا آنجا ذوب شود. فرقش اینست که کارگران دو معدن در ازای کار برابر حقوق برابر دریافت نمیکنند. فرقش اینست که شرکت مس با پول همین سونگون، تنها در دوره کرونا چند بیمارستان در استان کرمان احداث میکند و ورزقان هنوز بیمارستان ندارد و اگر به این رابطه نابرابر مناطق فارس‌نشین و غیرفارس ایران در ابعاد بزرگتری نگاه کنیم، فرقش اینست که دریاچه طبیعی اورمیه با سی میلیارد مترمکعب آب خشک شده و دریاچه مصنوعی چیتگر مواج و آبی‌تر از همیشه است.
کارگران معدن مس سونگون، آذر سال گذشته دوبار اعتصاب کردند که اعتصابشان صرفا روز سیزده آذر بدلیل سرازیر شدن جرثقیل بسوی کارگران، برای لحظاتی خبرساز و دوباره فراموش شد. اعتصاب سه روزه اوایل آذر برای بازگرداندن کارگران اخراجی بر سر کار بود که با موفقیت همراه شد و اعتصاب شش روزه نُه تا چهارده آذر نیز با وعده مساعد مدیریت معدن و تضمین استاندار، مبنی بر همسانسازی حقوقها ظرف یکماه آینده، به پایان رسید.
در آن برهه، نماینده ورزقان حامی کارگران بود و میگفت که یکسانسازی حقوق باید اجرایی شود ولی بعدها گفته‌های خودش را نیز فراموش کرد و با گذشت ماه‌ها از وعده مساعد مدیریت معدن و تضمین استاندار، برابرسازی حقوق صورت نگرفت. حتی بعد از عید، حقوق آنها به میزانی که دولت برای سال جدید اعلام کرده بود نیز افزایش نیافت.
نزدیک سه هزار کارگر معدن قرار گذاشته بودند تا از روز 15 تیر اعتصاب کنند، ولی روز 14 تیر نماینده‌های کارگران را دستگیر کردند، برای همین اعتصاب از همان روز آغاز شد و حالا سه روز است که کارگران مس سونگون با خواسته و شعار ساده‌ی «نه شرقی نه غربی، کرمان سونگون نه فرقی؟» اعتصاب کرده‌اند.
فرقش اینست که کنسانتره مس سونگون به کرمان فرستاده میشود تا آنجا ذوب شود. فرقش اینست که کارگران دو معدن در ازای کار برابر حقوق برابر دریافت نمیکنند. فرقش اینست که شرکت مس با پول همین سونگون، تنها در دوره کرونا چند بیمارستان در استان کرمان احداث میکند و ورزقان هنوز بیمارستان ندارد و اگر به این رابطه نابرابر مناطق فارس‌نشین و غیرفارس ایران در ابعاد بزرگتری نگاه کنیم، فرقش اینست که دریاچه طبیعی اورمیه با سی میلیارد مترمکعب آب خشک شده و دریاچه مصنوعی چیتگر مواج و آبی‌تر از همیشه است.
