ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: محیط‌های علمی و دانشگاهی ایران به حذف و نادیده گرفتن کسانی که با بخشی از نظراتشان موافق نیستند عادت کرده و حتی در موضوعاتی مانند تاریخ و ادبیات نیز علاقه‌ای به بحث و گفتگو ندارند و این از مظاهر تک‌صدایی و تک‌روی اساتید دانشگاه و اندیشمندانی است که می‌دانند علم با تضارب آرا و مباحثه نظرات مختلف پیشرفت می‌کند.
یکی از اساتید گروه باستانشناسی می‌گفت که در متن پایاننامه کارشناسی ارشدم به جمله ای از دکتر زهتابی استناد کرده بودم که در آن از گستردگی حوزه اورارتویی تا منطقه طارم سخن به میان آمده بود. اساتید دانشگاه گفتد که می‌توانی این جمله را به نقل از نظافتچی موزه تبریز در پایاننامه بگنجانی ولی نمی‌توانیم اجازه بدهیم عنوان کتاب دکتر زهتابی در لیست منابع و ماخذ یک پایاننامه دانشگاهی آورده شود. تقریبا با برخی از آثار ناصر پورپیرار هم چنین رفتاری می‌شود و به جای نقد و بررسی نظرات وی تصمیم گرفته‌اند او را نادیده گرفته و اجازه طرح نظرات وی را در کتب علمی و دانشگاهی ندهند.
امیر علیشیر نوایی؛ شاعر، دانشمند و سیاستمدار دوره تیموریان جزء اندیشمندانی است که در همه کشورهای همسایه از افغانستان و ازبکستان تا ترکیه و آذربایجان مورد احترام و جایگاه ویژه‌ای است حتی سال گذشته کتاب محاکمه اللغتین ایشان به زبان اوردو ترجمه شده و در اسلام‌آباد پاکستان منتشر شد. ایشان نیز در ایران گرفتار بایکوت و سانسور عامدانه مجامع علمی قرار گرفته است. علت ناراحتی از نوایی، تالیف کتاب محاکمه اللغتین است که وی در آن برخی برجستگی‌های زبان ترکی نسبت به زبان فارسی را یادآور شده است و بحث اصلی وی مبتنی بر این بود که در فرهنگ ترکی واژه‌های زیادی وجود دارد که معادل دقیق آنها در فارسی وجود ندارد. نوایی از معدود افرادی بوده که از نظر زبانشناسی به مقایسه و بررسی این دو زبان محق بوده و به هر دو زبان ترکی و فارسی تسلط داشته، به هر دو زبان شعر نیز سروده است، ولی امروز نظرات ایشان مورد بحث و نقد قرار نمی‌گیرد بلکه سانسور و بایکوت می‌شود
