اعتصاب، امیدی برای رهایی از بردگی

گادتب: کلمه دشوار گاهی اوقات ما را آنچنان بیمناک و ناراحت می‌کند که موجب می‌شود خون گریه کنیم و چه دشوار است برای امرار معاش کار کردن و حقوق دریافت کردن آن هم در زمانی که غول سرمایه‌داری بر سر زحمت‌کشان سایه افکنده. هر چقدر رقابت بین کارگران زیاد شود از قدرتشان در مقابل کارفرما کاسته می‌شود و اعتصابات به ندرت دیده می‌شود اعتصاب نوعی مبارزه علیه سرکشی سرمایه‌داری است که یادآور می‌شود که اگر نیروی کاری نباشد، تولیدی هم در کار نخواهد بود و افسوس که اغلب کارگران دستی به این حقیقت پی برد‌ه‌اند اما کارگران فکری اکثرا خود را از این تنش دور نگه می‌دارند مانند سربازانی که در جنگ از ترس شکست عقب می‌نشینند در حالی که اگر در وسط میدان بودند پیروزی نصیبشان می‌شد.

اجناس در کارخانه‌ها توسط کارگران تولید می‌شود و بعدا در بازار به فروش می‌رسد اما مزدی که به کارگر داده می‌شود آنقدری است که تنها برای ادامه زندگی بخور و نمیر کفایت می‌کند در صورتی که آنچه کارگران مازاد بر این مقدار تولید می‌کنند به صورت سود به جیب کارخانه‌دار سرازیر می‌شود این سیستم موجب مبارزه کارگران با سرمایه داران می‌شود.

در آزربایجان بیکاری بیداد می‌کند و فقر توده را به هر کاری وادار می‌کند در چنین وضعیتی مبارزات کارگران تضعیف می‌شود زیرا همواره فردی پیدا می‌شود که بخاطر تکه نانی حقوق کمتری دریافت کند این یک واقعیت است که زمانی که بیچاره‌گان یک شهر فزونی یابند، رقابت بین خود کارگران نیز افزایش می‌یابد و اتحادی که میان آنهاست از بین می‌رود و این چیزیست که کارفرمایان از آن لذت می‌برند زیرا وقتی که حقوق کمتری پرداخت نمایند سود بیشتری دریافت می‌نمایند. بنابر این اگر مبارزات کارگری را امروزه تضعیف شده می‌نگرید باید بدانید که عامل آن سرمایه‌دارانی هستند که ثروت را استعمار می‌کنند و موجب فقر و بدبختی توده می‌شوند.

بنابر این کارگران برای اینکه از بی مقدار شدن خودشان جلوگیری کنند مبارزاتی را شکل می‌دهند از آنجا که طبق تجربیات تاریخی می‌دانند تنها ایستادن در مقابل سرمایه‌داری نابودی را برای کارگر به ارمغان می‌آورد پس شروع به طغیان دسته جمعی در مقابل کارفرما می‌نمایند چون روبرو شدن انفرادی کارگر با سرمایه‌داری مساوی است با بردگی مطلق کارگر.

اعتصاب که موجب ایستادن کارخانه می‌شود به سرمایه‌داری این نکته را گوشزد می‌کند که اگر کارگری نباشد تولیدی هم نخواهد بود و به کارگر این حس را القا می‌کند که در وضع نا امید کننده‌ای نیست و در این مبارزات تنها نیست.

میلاد تحریری