حامد یگانه پور: بیکاری و صنعت بی صاحب توریسم

گادتب: در دنیای امروزی توریسم مقوله ای بسیار مهم از حیث کسب ثروت و ایجاد اشتغال و ارتباط بین جوامع مختلف بشری محسوب می گردد بطوریکه در کشورهای پیشرفته به مقوله توریسم به دید یک صنعت آنهم صنعتی بسیار مهم و تاثیر گذار نگریسته می گردد.
در صنعت توریسم, یک کشور به غیر از کسب ثروت و ایجاد اشتغال برای شهروندان خویش ،می تواند فرهنگ و القائات خویش را از طریق هر یک از گردشگرانی که به آن کشور سفر نموده اند ، به سرتاسر جهان منتقل نماید.
در دهه اخیر بسیاری از کشورها بلاخص کشورهای پیشرفته سعی نموده اند با ایجاد بسترهای مناسب زمینه جذب توریسم در کشور خویش را ایجاد نمایند چرا که در این صنعت با حداقل سرمایه گذاری می توان به درآمدی هنگفت و پایدار دست یافت . کشورهای همسایه ایران چون ترکیه و آذربایجان با درک این مهم و ایجاد بسترهای مناسب گامهای اساسی و مهمی را در جذب توریسم و شناساندن کشورشان بعنوان کشوری امن و توریسم پذیر برداشته اند که نتایج آنرا می توان در افزایش روز افزون گردشگران خارجی و داخلی آن کشورها و درآمدهای هنگفتی که از این صنعت نصیبشان گردیده است را به وضوح مشاهده نمود.
اما متاسفانه در ایران نه تنها نسبت به صنعت توریسم نگرشی علمی وجود ندارد بلکه اقدامات لازم جهت ایجاد زیرساخت های مورد نیاز در این راستا نیز انجام نپذیرفته است. از دیگر طرف برخی محدودیتهای غیر ضروری مشکلات عدیده ای برای گردشگران داخلی و خارجی ایجاد نموده است که حاصل آن تجربه ناموفق ایران در این صنعت میباشد.
نگارنده مطلب بعنوان شهروندی مراغه ای نقاط ضعف وافر در این امر در شهر مراغه را به عین مشاهده نموده است.
شهر مراغه یکی از شهرهای قدیمی و دارای تاریخی بسیار طولانی می باشد که وجود آثار تاریخی متعدد قدیمی این شهر را در زمره شهرهای قدیمی دارای آثار تاریخی قرار داده است ولی متاسفانه این نعمت نه تنها مورد استفاده صحیح در راستای ایجاد اشتغال و درآمد زایی برای مراغه و شهروندان آن قرار نگرفته است، بلکه بی توجهی و بی کفایتی مسئولین مربوطه باعث گردیده است تا بسیاری از آثار بی بدیل تاریخی این شهر که نماد فرهنگ و تمدن شهر و منطقه و مردمان آن می باشد یا تخریب گشته و از بین بروند و یا در معرض تخریب قرار بگیرند. شهر مراغه به غیر از طبیعت بکر و خدا دادی آن به آثار بی بدیلی چون رصد خانه، گنبد های قدیمی، معبد مهر، منطقه بی نظیر فسیلی، آبهای معدنی و طبیعی و بسیاری دیگر ظرفیتهای آن شناخته شده می باشد که هر یک از موارد فوق الذکر به دلیل عدم دلسوزی مسئولین مربوطه که غالبا غیر بومی می باشند و از طرفی بی کفایتی بسیاری از آنان,در راستای منافع شهر مراغه مورد بهره برداری قرار نگرفته اند. رصد خانه مراغه که در زمان خود بغیر از مرکز رصد اجسام آسمانی,محلی جهت اجتماع دانشمندان و فلاسفه آن عصر محسوب می گردید و خواجه نصیر توانسته بود دانشمندان و عالمان بسیاری را از سرتاسر جهان در این شهر گرد هم آورد. اکثر عالمان و فلاسفه ای که در آن عصر مطرح گردیده اند پرورش یافته مکتب مراغه می باشند. در آن زمان در این شهر هفت مدرسه وجود داشته است که در شهرهای علمی آن زمان شهری با بیش از چهار مدرسه را سراغ نداریم و یا بسیار بسیار اندک بوده است.مکتب مراغه نه تنها در این کشور بلکه در کل جهان مورد استقبال اندیشمندان قرار گرفته بود بطوریکه امروزه نیز علی رغم تمام بی مهری ها و بی توجهی ها باز در بسیاری از محافل علمی و دانشگاهی از گذشته این شهر و‌ مکتب فکری آن در گذشته به نیکی و با حسرت یاد می گردد . ولی امروزه از آن رصد خانه و دیگر آثار مرتبط با آن خرابه‌هایی بیش باقی نمانده است. در مورد گنبدهای آن تنها می توان گفت آن چه که عیان است چه حاجت به بیان است. داستان برجهای دوقلو این شهر و رفتار برخی مسئولین و شرکت خائنی که بخاطر منافع خویش و سهام دارانش چه بلایی سر آن محوطه و برجها آوردند، حکایتی دردناک می باشد. در مورد معبد مهر هر چه از بی مهرهایی که در حق این معبد انجام پذیرفته است بگوییم، باز کم گفته ایم و این نیز حکایت دردناک در مورد معبدی می باشد که مورد سودجویی قاچاقچیان آثار تاریخی قرار گرفته و با این وجود باز به امان خدا در میان خرابه ها و علفهای هرز اطراف آن، رها گردیده است. در مورد منطقه بی‌نظیر فسیلی این شهر چه بگویم . منطقه ای که حتی مسئولین امر کفایت و عرضه لازم را جهت دایر نمودن یک موزه تخصص در این مورد در بهشت فسیل جهان نداشتند . فسیل‌هایی که با رایزنی های مختلف از آمریکا باز پس گرفته شد اما در تهران جا خوش نموده و دیگر به مراغه باز نگشت.
به هر حال هر بار به نام مراغه در نقشه می نگرم گذشته درخشان و بی بدیل آن در میان حجم بسیار بی کفایتی و خیانت ناشی از عدم رسیدگی مسئولین و بی توجهی و بی مهری مردمان آن تنها اندکی سوسو می نماید.