ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: یکی دیگر از نمادهایی که توسط باستان گرایان به صورت گسترده بر روی پروفایل هایشان وجود دارد نمادی موسوم به “درفش کاویانی”است.
سلوکیان مقدونی تبار در زمان حکومت خود بر ایران به صورت طبیعی سکه هایی شامل پادشاه نشسته و علامت چهار گانه ای ضرب کردند که بنا به هیچ دلیلی امروزه”درفش کاویانی”نام گرفته است و در منابع داخلی و خارجی جا افتاده است.
ما این نماد را روی سکه های سلوکیان حاکم نیز مشاهده می کنیم ولی بر روی سکه های ساسانی نمی بینیم.
حتی درفش روی پرس پولیس خالی است و طرحی وجود ندارد.
چیزی که در سکه های سلوکی و رم به کرات مشاهده می شود با چه سند و منبعی ایرانی تلقی شده است؟
محمد بن طبری در کتاب”الامم و الملوک”که از پرچمی با پوست پلنگ به عرض پنج که طول هفت متر نام برده که ابولحسن مسعودی در”مروج الذهب”آن را تکرار کرده و از هیچ نشان و علامت و تصویری نام نبرده است.
آنچنان که تبلیغات کرده اند (شاهنامه کتابی صرفا ادبی است و پایه تاریخی و جغرافیایی ندارد) فردوسی هم چیز خاصی نگفته که این نماد را بتوان از شعر استخراج کرد حتی برفرض وجود واقعی دیو سفید و انسانی(ضحاک) که روی شانه هایش دو مار وجود داشت و مغز جوانان را می خورد و پذیرفتن این افسانه ها به جای تاریخ واقعی، باز کاوه آهنگر فقط پیش بندش را پرچم کرده بود و علامتی رویش وجود نداشت:
چُـن آن پوسـت بر نیزه بر دید کَی
به نیکی یکی اختر افکند پَی
بیــاراست آن را به دیبای روم
ز گــوهر برو پیکــر و زرّ و بـوم
بزد بر سـر خویش چون گِرد ماه
یکی فال فرخ، پَی افگند شــاه
فروهشت ازو سرخ و زرد و بنفش
همی خواندش کاویانی درفش
اگر واقعا این چنین نمادی وجود داشت در “پرس پولیس”باید این پرچم تصویر می شد که مشاهده می کنید خالیست.در هیچ سکه جز دو سکه سلوکی نیز چنین نمادی مشاهده نمی شود.
اما این تاثیر هنوز در پرچم های قدیمی و جدید مقدونیه ردیابی می شود و حتی اگر فرم شناس باشید فرم قطره ای در پرچم قبلی مقدونیه مشاهده می شود.
بنابراین خوشحال خواهم شد یک نفر مرا از گمراهی خارج کند و مستنداتی نشان دهد که این پرچم سلوکی نبود و مختص هخامنشیان و ساسانیان بود.
باور کنید تاریخ ایران بسیار قدیمی و از جیرفت و شهر سوخته تا ماننا و شوش و قوتی ها تا قاجاریه و پهلوی ها را در بر می گیرد و پرداختن به چند انحراف ماسونی در مورد دو سلسله فقط اصلاح انحرافاتی است که ناگفته مانده است.
دکتر رحیم بقال اصغری
