ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: روز سوم دسامبر (۱۲آذر)، مصادف با روز جهانی معلولان بود؛ روزی برای آگاهی‌رسانی درباره محدودیت‌هایی که کم‌توانان با آن مواجه هستند و بازنگری در قوانین و مناسب‌سازی فضای عمومی برای معلولان.
به گزارش “صفحه اطلاع رسانی عباس لسانی”، از سال ۱۹۹۲ تاکنون، سازمان ملل برای جلب توجه دولت‌ها به مشکلات معلولان و تشویق آنها برای ایجاد زیرساخت‌های مناسب برای زیستِ انسانی معلولان، سوم دسامبر را به‌عنوان روز جهانی معلولان گرامی می‌دارد. طی دهه‌های گذشته، در بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته تغییرات فراوانی در ساختارهای شهری ایجاد شده تا شهروندانِ کم‌توانِ جسمی نیز به سادگی امکان تردد و استفاده از امکانات عمومی را داشته باشند.همزمان اقداماتی گسترده برای آموزش و توانمندسازی معلولان انجام شده است تا این شهروندان امکان بهره‌مندی از فرصت‌های شغلی مناسب را داشته باشند.
با این وجود در ایران کماکان معلولان از بدیهی‌ترین امکانات برای زیست انسانی محروم هستند، ساختارهای شهری مناسب‌سازی نشده، تجدیدنظر در معماری ساختمان‌ها متناسب با محدودیت‌های معلولان کماکان مورد بی‌اعتنایی قرار می‌گیرد، قوانینِ حمایتیِ مصوب اجرا نمی‌شود، فرصت‌های شغلی دست‌کم در سازمان‌ها و شرکت‌های دولتی فراهم نمی‌شود و مستمری‌ها ناچیز است و کفاف زندگی انسانی را نمی‌دهد.
همزمان اعتراضات معلولان نیز توسط نهادهای مسئول شنیده نمی‌شود. مهرماه امسال، شهروندان کم‌توان در ده‌ها شهر در فراخوانی از پیش منتشر شده، در مقابل ادارات کل بهزیستی تجمع کردند. آنها خواستار اجرای قوانین مصوب در ارتباط با معلولین بودند؛ قوانینی از جمله ماده ۲۷ قانون حمایت از معلولان. ماده ۲۷ این قانون دولت را مکلف می‌کند تا «کمک هزینه معیشت افراد دارای معلولیت بسیار شدید و یا شدید فاقد شغل و درآمد را به میزان حداقل دستمزد سالانه تعیین و اعتبارات لازم را در قوانین بودجه سنواتی کشور منظور کند»؛ اما این قانون تاکنون اجرا نشده است. این مبنای اعتراضات معلولان، خانواده‌ها و حامیان آنها در مهرماه امسال بود. با این حال به‌رغم وعده‌های مسئولین کماکان این قانون اجرا نمی‌شود و شرایط دشوار زندگی این شهروندان بیش از پیش سخت‌تر شده است.
معلولان در آذربایجان نیز شرایطی مشابه بلکه بغرض‌تر از سایر مناطق ایران دارند. همزمانی تبعیض ساختاری و بی‌اعتنایی مقام‌های دولتی به این شهروندان، شرایط زیست انسانی را برای آنها دشوارتر کرده است.
جمهوری اسلامی در حالی از تخصیص بودجه کافی و تهیه امکانات مناسب برای معلولان سرباز می‌زند که حتی کمک‌های مردمی نیز توسط نهادهای حاکمیتی مصادره می‌شود. نمونه آشکار این رفتار فراقانونی و غیر اخلاقی را می‌توان در مرکز باباداغی تبریز دید.
مرکز آموزشی درمانی باباباغی، در روستایی به همین نام و در ۱۵ کیلومتری شمال غربی تبریز واقع شده است. این مرکز، اولین آسایشگاه جذامیان ایران است. وضعیت مرکز آموزشی درمانی باباباغی که سال‌ها توسط دکتر محمدحسین مبین، پزشک، شاعر، نویسنده و مشهور به پدر جذامیان ایران اداره می‌شد، پس از درگذشت این پزشک نامدار رو به وخامت گذاشت، رسیدگی به بیماران بستری در بخش بیمارستانی تضعیف شد و دانشگاه علوم پزشکی تبریز نیز با تصرف زمین‌های وقفی مرکز باباباغی در صدد اخراج فرزندان بیماران ساکن در این مرکز برآمد.
