ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: مدت‌هاست که درباره بحران دریاچه اورمیه، آلودگی هوا، تبعات مازوت سوزی و تغییرات اقلیمی، هشدار داده‌ایم. مقاله‌ها نوشته شده، مستندها ساخته شده، تذکرات لازمه داده شده، اما واکنش مردم چیست؟ سکوت! نه لایک، نه اشتراک، نه استوری، نه دغدغه‌ای!
گویی مسئله‌ای وجود ندارد. اما آیا واقعاً این مشکل فقط مربوط به چند نفر دغدغه‌مند است؟ آیا عدم بارش در این منطقه آینده شما و خانواده و فرزندانتان را تهدید نخواهد کرد؟ آیا نبود منابع آب سالم و کافی، برای کشاورزی و شرب تان، زنگ خطری برای شماها محسوب نمی‌گردد تا کمی مسئولیت پذیر باشید؟!
بی‌تفاوتی؛ بیماری خاموش یک جامعه
بی‌تفاوتی، تنها یک احساس نیست، بلکه یک بیماری اجتماعی است. وقتی مردم نسبت به مسائل حیاتی خود واکنشی نشان ندهند، عملاً آینده خود و فرزندانشان را به خطر می‌اندازند. امروز سکوت در برابر نابودی دریاچه اورمیه، دزدیدن حق آبه شهرستان بناب توسط کارخانه غارتگر کاوه سودا، فردا نیز سکوت در برابر بی‌آبی، و پس‌فردا هم سکوت در برابر مهاجرت‌های اجباری…!
چرا واکنش نشان نمی‌دهید؟
آیا فکر می‌کنید با نادیده گرفتن این بحران‌ها، مشکل خود‌به‌خود حل می‌شود؟ آیا تصور می‌کنید که مسئولیت این مسائل فقط بر عهده دولت است و شماها هیچ نقشی ندارید؟ آیا تا وقتی که آب خانه‌تان قطع نشود، به اهمیت دریاچه پی نخواهید برد؟ آیا منتظر یک ناجی آسمانی هستید که شماها را نجات بدهد؟!
بیدار شویم، قبل از آنکه خیلی دیر شود!
یک استوری، یک لایک، یا یک اشتراک‌گذاری، شاید ساده به نظر برسد، اما زنجیره‌ای از آگاهی ایجاد می‌کند. آگاهی، اولین قدم برای تغییر است. وقتی یک جامعه بیدار شود، دیگر هیچ بحران و بی‌عدالتی‌ای نمی‌تواند به سادگی از کنار آنان عبور کند. ما مسئول آینده خود هستیم. امروز اگر نگران نباشیم، فردا فرزندانمان هزینه‌ی این انفعال و سکوت مان را خواهند پرداخت.
«امروز سکوت کنیم، فردا تشنگی و مهاجرت انتظار ما را می‌کشد!» پس سکوت نکنید! به اشتراک بگذارید، اگر کنشگری نمی‌کنید حداقل واکنشی نشان دهید، چون این مسئله، تنها مسئله سعید مینایی نیست؛ مسئله‌‌ی همه ماست، همه ما …!
