ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: اکنون مهمترین مسئله پیش رو و اصلی ترین مطالبه کنونی ما دریاچه اورمیه است که با خشک شدنش کل منطقه شمالغرب را نابود خواهد کرد. بنابراین در اولویت قرار دادن این مسئله از سوی فعالین حرکت ملی و کشاندن آن به سطح مطالبات جامعه از ضروریات امروز جغرافیای آذربایجان می‌باشد. برای هر انسان باوجدانی نظاره‌گر بودن به مسئله‌ی بقا و حیات آذربایجان یعنی خشک شدن یا خشکاندن دریاچه اورمیه گناهی‌ست نابخشودنی و دور از حس وطن پرستی و انسان دوستی.
وضعیت اسفبار دریاچه اورمیه و سکوت تقریبا اکثریت مسئولان کشوری چه دولت وقت و چه دولت‌های پیشین و مسئولان انتصابی‌شان در آذربایجان، در قبال این فاجعه و بحران همه جانبه، هر شخص باوجدان و دارای حس مسولیت پذیری را آزرده خاطر می‌کند و به تفکر و به گفتن چه می‌توان کرد وامی‌دارد.
چند سال پیش زمانی که تورک‌ها، فعالان ملی و مردم آذربایجان در اعتراض به خشک شدن دریاچه اورمیه شعارهایی هشدار گونه سردادند از سوی نهادهای امنیتی پانترک و بر هم زننده‌ی نظم اجتماع نامیده شدند. که گویا دریاچه اورمیه را برای اهدافشان بهانه و آلت دست کرده اند.! و بدینسان با پرونده سازی و وارد ساختن اتهاماتِ پوچ انسان‌های مسئولیت پذیر، وطن دوست و دغدغه‌مند را راهی دادگاه و زندان ساختند.
متاسفانه مسئله زیست محیطی را مسئله‌‌ای سیاسی و امنیتی نمودند تا دیگر کسی جرات اعتراض را به خود ندهد. اما اکنون بعد از گذشت چندین سال طوفانهای نمک که ما فعالین هشدارش را از سال‌ها پیش می‌دادیم سر رسیده و منطقه‌ی جنت مانند آذربایجان را با شعاع بیش از پانصد کیلومتر در معرض خطرات ناشی از طوفان های نمکی قرار داده است.
شنیده‌ها و منابع خبری حاکی از این دارد که دوباره تا شهریور ماه جنوب دریاچه اورمیه به کلی خشک خواهد شد و خبری هم از طرح انتقال آب به دریاچه اورمیه از رودخانه‌ی زاب و … نیست.! این در حالی‌ست که به استان‌های یزد، کرمان، اصفهان و سمنان از خلیج فارس، دریای خزر و استان‌های همجوار با بودجه‌های کلان و هزاران میلیاردی پروژه‌های انتقال آب راه انداخته اند. اگر بودجه‌های کلان موجود است چرا فقط برای این مناطق هست؟ چرا برای نگین فیروزه‌ای آذربایجان دریاچه اورمیه نیست؟!
یا به این سوالات جواب‌های منطقی بدهید و یا اینکه کاسه‌ی صبر مردم را لبریز کرده و منتظر فوران خشم آنان باشید. چرا که ما فعالین نظاره‌گر نابودی وطن‌مان نخواهیم بود. این یک هشدار به متولیان امر است تا علاج فاجعه نمایند.
