گادتب: به گزارش مرکز خبر گادتب، با رای ممتنع نمایندگان ایران در مجمع عمومی سازمان ملل متحد به قطعنامهای مبنی بر دسترسی به محیط زیست سالم، پاک و پایدار به عنوان حق بشر، بار دیگر این پیام به جهانیان داده شد که نه حقوق بشر و نه محیط زیست، هیچیک برای این نظام اهمیت ندارند.
مصوبه اخیر که به منزله موفقیت در عمل و مسئولیتپذیری دولتها نیست، با موافقت ۱۶۱ کشور تصویب شد و هشت کشور ایران، روسیه، چین، سوریه، بلاروس، قرقیزستان، اتیوپی و کامبوج به آن رای ممتنع دادند. امتناع جمهوری اسلامی از پیوستن به جامعه جهانی را میتوان یک عقبگرد تاریخی تفسیر کرد که با سایر تصمیمهای این نظام در ارتباط با حقوق بشر و توسعه پایدار همراستا است.
به گفته میشل باشله، کمیسر عالی حقوق بشر در سازمان ملل متحد، تصویب این مصوبه یک نقطه عطف تاریخی است اما برخورداری از محیط زیست سالم بهتنهایی کافی نیست. مصوبه اخیر بسیار روشن است: کشورها باید تعهدات بینالمللی خود را انجام دهند و تلاششان را بیشتر کنند؛ زیرا اگر با هم و در کنار هم اقدام نکنند، از بحرانهای زیست محیطی بیشازپیش آسیب میبینند.
هرانا فروردین ۱۴۰۱ گزارشی منتشر کرد که در آن، به تشدید فشار بر دگراندیشان، کودکان، زنان، زندانیان و نیز اقلیتهای دینی پرداخت. در این گزارش آمده بود که به دلیل دسترسی نداشتن به آمار و ارقام، نمیتوان آن را «آیینه تمامنمای وضعیت حقوق بشر در ایران» دانست با این حال، مرور اخبار و گزارشهای منتشرشده در رسانهها و فضای مجازی نشان میدهد که وضعیت حقوق بشر در ایران روندی قهقرایی طی میکند.
با اینکه مقامهای حاکم بر ایران گهگاه در دفاع از محیط زیست صحبت میکنند، نهتنها در عمل که در نظرهای رهبر جمهوری اسلامی نیز شک و بدبینی به توسعه پایدار و اهداف آن دیده میشود. علی خامنهای تیر ۱۳۹۶، در دیدار با جمعی از استادان و پژوهشگران دانشگاهها، گفت که توسعه پایدار برای کنترل ملتها است: «سند ۲۰۳۰ یونسکو از سند بالادستی سازمان ملل یعنی سند توسعه پایدار است که سلطهگران جهانی در حرکتی معیوب و غلط میخواهند همه ملتها را در چارچوب آن کنترل کنند؛ اما آنها به چه حقی درباره عقاید، سنتها و فرهنگ دیگر ملتها تصمیم میگیرند؟»
توسعه پایدار در یک تعریف ساده، به معنی استفاده پایدار از منابع طبیعی است، به طوری که نهتنها نیاز امروز و فردای بشر را برآورده کند، بلکه ضمن احترام به فرهنگ مردم در سراسر جهان و تاکید بر حفظ آنها، از طریق کاهش بیعدالتیها، فقر، بیسوادی و افزایش کیفیت زندگی مردم به دنبال حفظ کره زمین است؛ مفهومی که اکثر کشورهای جهان آن را پذیرفتهاند اما رهبر جمهوری اسلامی نهتنها عبارت «توسعه پایدار» را نمیپسندد که به جای آن واژه «پیشرفت» را پیشنهاد میدهد و خواستار تدوین «الگوی پیشرفت اسلامی» است.