ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: حمیدرضا جلایی‌پور، فعال سیاسی اصلاح‌طلب: “ناسیونالیسم خفته‌ای در ایران وجود دارد که به وقت خطر نعره‌اش جهان را تکان می‌دهد”
این ناسیونالیسم خیلی هم خفته نیست؛ بعد از پایان جنگ از طریق هاشمی رفسنجانی از لگامی که انقلاب اسلامی بر آن زده بود بیرون جهیده و در تمام دولت‌های مابعد جنگ و تا هم اکنون هم شیره‌ی اقوام و ملل را از جمعیت تا منابع و حیثیت به نفع پرشینیسم مکیده است.
این ناسیونالیسمِ «نعره‌کش جهان به لرزه درآور» همان است که یک نیم روز هم برابر قوای بیگانه در شهریور ۱۳۲۰ مقاومت نکرد و سلاحش را برای لقمه نانی فروخت. همین ناسیونالیسم را مقایسه کنید با ۱۵ سال مقاومت عباس میرزای کبیر در برابر امپراطوری تزاری روسی که هر دو امپراتوری عثمانی و ناپلئون بناپارت را زمینگیر کرد و با ۸ سال مقاومت اسلام‌گراها در برابر صدام و همپیمانانش جهانی‌اش.
تنها افتخار این ناسیونالیسمِ «نعره‌کش جهان به لرزه درآور» حمله با جنگنده‌های آمریکایی به سیاه چادرهای عشایر در لرستان و مجاهدین آذربایجانی بود که تنها سلاحشان برای مقاومت قرارداد حقوقی مظفر _ پیشه‌وری و کوکتل مولوتوف بود!
بجاست اسلامگرایان از خود بپرسند که چطور از خون شهیدان اسلام جاده‌ای برای سیاست‌های تحقیرکننده‌ی پرشینیست‌ها بر علیه ترک و کرد و لر و بلوچ و عرب مسلمان ایرانی ساختند تا آنها در دریایی از رانت و نعمت عربده‌ی مستانه بر علیه هموطنان مسلمانتان برکشند؟ (جلایی پور با حقوق بیست سی میلیونی چرا باید بفهمد در اطراف و اکناف کشور چه خبر است؟ او فقط توسعه کشور را «مقداری» یعنی فقط مقداری نامتوازن می‌داند).
و در نهایت اینکه اگر ناسیونالیسم ایرانی هم اکنون چهره‌ی اسلامی و تشیع خود را برگیرد، جلایی پور فقط می تواند به بیابان های اطراف یزد و اصفهان پناه ببرد و در محاصره‌ی جهان اسلام از شیعه و سنی فقط می‌تواند با اسرائیل هم پیمان گردد.
نکته‌ی اخلاقی هم اینکه این توهمات و تشفی خاطر روان نژندی نباید اجازه بیابد بیش از این وارد سیاستگذاری کشور گردد چرا حکومت اسلامی مجبور خواهد شد بنام کوروش و داریوش در خیابان های تهران و تبریز و اهواز شیعه سلاخی کند! که آن روز پایان چیزی به اسلام حکومت اسلامی و ایران اسلامی خواهد بود.
