ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: روز گذشته عدالت حاجی پور سرپرست فرماندار پارس اباد مغان در جلسه پیشگیری از خشونت، اظهار کرده است: «نزدیک به ۲ هزار نفر کردزبان جهت انجام کار کارگری به شهرستان پارس‌آباد آمده و ساکن شده‌اند. با توجه به تفاوت های فرهنگی فراوان امکان دارد این مهاجرت ها در آینده باعث بروز مشکلات فرهنگی، خشونت و آسیب های اجتماعی بگردد.»
در ابتدا خاطرنشان می کنم که من هیچ مشکلی با قوم عزیز کرد و دیگر اقوام بسیار گرامی ایران ندارم. دوستان کرد بسیار عزیزی دارم و از آرمانهای ملت عزیز و رنجدیده کرد در راستای دستیابی به آزادی و و عدالت در ایران حمایت می کنم.
اما در شرایطی که دهها هزار نفر از اهالی شهر کوچک مرزی پارس آباد به دلیل بیکاری مجبور به مهاجرت به شهرهای دیگر شده اند حضور ۲ هزار کارگر کردزبان در این شهر چه معنایی دارد؟!
ضمن اینکه مهاجرت کلونی وار کاگران کرد در یک زمان محدود به یک شهر بسیار دور از مناطق کردنشین، حادثه ای مشکوک هست که جزء با یک برنامه ریزی سیستماتیک قابل انجام نیست. قطعا در پس این مهاجرت تشویق نهادهای رسمی وجود دارد.
فراموش نکنیم که فقط پارس اباد نیست که با چنین وضعیت مخاطره امیزی روبرو شده است. دستهای پیدا و پنهانی که مفصل بازوی آنها در تهران و در میان مقامات رسمی است دهها سال است که تلاش گسترده ای را برای اسکان کردهای مهاجر ایرانی، عراقی و ترکیه ای در مناطق ترک نشین ایران به خرج داده اند.
اگر به قوانین بین المللی نیز رجوع شود خواهیم دید که اخراج و یا اجبار به خروج بومیان منطقه به هر نحوی از انحاء و به دنبال آن اسکان سیستماتیک یک قوم دیگر در سرزمین آنان، اقدامی کاملا محکوم و غیر قانونی است.
یکصدسال است که در برخی مناطق ایران از جمله در همه مرزهای آذربایجان جنوبی، شمال خراسان، سیستان و بلوچستان، عربستان (خوزستان)، گلستان… در راستای طرحی به نام آمایش جمعیتی در حال تغییر بافت قومی مناطق غیرتاجیک نشین ایران هستند. متاسفانه این روند در دوران جمهوری اسلامی ایران شدت بیشتری گرفته است.
ایا رژیم قصد تغییر ترکیب جمعیتی مناطق مرزی آذربایجان جنوبی با آذربایجان شمالی را دارد؟!
آیا گروهی در صدد ایجاد اغتشاش قومی در مرز بین دو آذربایجان هستند؟
ما در حال حاضر شاهد وقوع حوادث بسیار تاسف باری در شمال عراق و سوریه از سوی گروههای مسلح کردتباری هستیم که به صورت عجیبی در حال همکاری با ایران، رژیم اسد، آمریکا، روسیه، فرانسه، آلمان، استرالیا، ارمنستان… برای تحقق سیاستهای قومی و ارضی خود حتی در سرزمینهای دیگر اقوام هستند.
آنها برای تحقق این اهداف همچون نرمتنانی عمل می کنند که هیچ ستون فقرات و هیچ مرام ویژه ای ندارند. آنها به صورتی کاملا پراگماتیستی و اوپورچیونیستی گاهی مارکسیست می شوند، گاهی کاپیتالیست، گاهی فمنیست، گاهی ضد داعش، گاهی همکار صدام،…
ایا تاریخ در حال تکرار شدن هست؟!
من هرگز فراموش نمی کنم حکایت خیانت چند هزار کرد مقیم لاچین را که در هنگام حمله داشناکهای ارمنی به قره باغ آذربایجان به طمع برپایی حکومت اکراد در لاچین در فردای پیروزی ارامنه، با آنها همکاری کردند!
نصیب آنها از این خیانت چه بود ؟! چیزی نبود جز دربدری و سرگردانی و آوارگی.
(گادتب هیچگونه مسئولیتی در مقاله منتشره فوق ندارد)
