مسعود(یاشار) فروغی: آیا روسها می خواهند در چند جبهه جهانی بجنگند؟

گادتب: به نظر می رسد در عصرِ ارتباطات، هنوز فیلمِ سینماییِ” قوشون کشی به سبکِ تزارهایِ روسی”

به کشورهایِ سابقِ مرحومهء مغفوره امپریالیسمِ شوروی به اتمام نرسیده و سریالی خواهد بود و خرسهایِ وحشی کشورهایِ رها شده از بند و قاندالِ استعمارِ روسی را قبول نداشته و آنها را حیاطِ خلوت، جزء خاکِ روسیه و ارثیهء نیاکانیِ خود فرض کرده مایلند که حدِالامکان به قوشون کشیهایِ انحصاری و همیشگیِ خود به کشورهایی نظیرِ گرجستان، اوکراین و دستِ آخر به قزاقستان کشورِ تورکانِ قیبچاقی ادامه دهند و با بهانه هایِ مختلفِ سیاسی و نظامی در پیِ احیایِ دوبارهء امپراطوریِ روسیهء غول آسای و بدونِ مرز باشند و همچنان به توهمِ روس زدگی خود ادامه دهند.

به نظر می رسد هنوز هم روسیه با مسئلهء دموکراسی در جهان بیگانه بوده و با آن فاصلهء زیادی دارد و در توهماتِ بستهء خود در اندیشهء اِشغال و توسعه طلبیِ ارضی به سویِ کشورهایِ تازه استقلال یافته از مرحومهء مغفوره شوروی اَست.

 واقعیت این است که در نگاهی سطحی به تاریخِ سیاسیِ روسیه متوجه میشویم که روسها همواره در پی آن بوده اند تا تافته جدا بافته اَز جامعهء جهانی جلوه کرده و اَبرقدرتی در خلوتگه خویش باشند. شاید به همین جهت است که هنوز روسیه را اَبر قدرتِ سنتی، منزوی و جهان سومیِ جهان می دانند. سوپر قدرتی که مانند یک غولِ بی شاخ و دم نتوانسته خود را با گرچکهایِ روزِ جهان وفق   دهد. این کشور ظاهراً متمدن و دارایِ قدرت اَتمیِ شرق بوده اما در وجودِ شیطانی و خبیثِ خود، دارایِ خوی وخصلتِ ضدِ دموکراسی و ضدِ آزادی است.

روسیه هنوز هم تفکرِ آخوندتهایِ  مکتبخانه ای را دارد تا به زورِ سورکه و شلاق_ اَبر قدرتی خود را به بچه هایِ مکتبخانه و جهان دیکته و شیرفهم کند و به ظن و گمان خود بتواند در جهانِ فعلی با چنین توهماتِ خامی در قالبِ سیاست به حیاتِ ارتجاعیِ خود ادامه داده و در پیِ گسترشِ غاصبانه و چالش بر انگیز حدودِ جغرافیایی اش باشد.

  روسها خود به خوبی می دانند بعد از فرو پاشیِ شورویِ بلشویکی _ صحنهء سیاستِ جهانی با تغییراتِ بنیادی روبرو بوده و کشورهایِ آزاد شده از بندِ یوغ و قاندالِ آنان که غالباً تورک و مسلمان اند وتمایلاتِ شدید و دو آتشهء ضدِ روسی داشته و در مقابلِ آن پیوستنِ سیاسی، فرهنگی و اقتصادی به یه و شورایِ همکاریِ کشورهایِ تورک را طی کرده یا می کنند و این حادثهء مهمِ تاریخی یعنی روس و روسیه زدایی کامل و در مقابل گرایشِ قطعی به اتحادیهء کشورهایِ تورک و اسلامی،آنان را به سویِ وحدت وهمگراییِ  بیشتر با تورکیه، ایران و پاکستان سوق داده و افقِ پیشرفتهایِ مختلفِ علمی، فرهنگی، اقتصادی، صنعتی و… را به آنان موشتولوق می دهد. 

 نکته حائزِ اهمیتِ سیاسی این است که این کشورها از آذربایجان تا اوکراین و از آنجا تا کشورِ مجارستان با نزدیکی به اتحادیهءکشورهایِ تورک از نظرِ استقلالِ سیاسی،در تقابلِ با روسیهء خبیث احساسِ امنیتِ بیشتری نموده و از اقماری بودن و مستعمرگی امپریالیسمِ شرق خلاص میشوند.

  البته، کشورِ مستقلِ آذربایجان دراین چشم اندازِ سیاسی، پیشگام و پیشتازِ اتحادِ بیشتر و کاملتر با اتحادیهء کشورهایِ تورک، جهانِ اسلام، جهانِ تشیع و سازمانِ کنفرانسِ اسلامی می باشد.

 اگر فرضِ محالِ این تصورِ توهمِ اشغالِ تدریجیِ کشورهایِ جماهیرِ شوروی طبقِ”نقشهءراهِ روسی” طیِ دهه هایِ آیندهء قرن21.م تحقق یابد و مانورِ قدرت نماییِ سیاستبازانِ روس در صحنهءسیاستِ جهانی، ایجادِ دوبارهءامپریالیسمِ تزاری_بلشویکی باشد. بی شک باید شاهدِ جنگِ تمامِ عیارِ روسیه، در چند جبههء جهانی باشیم.

    البته، نفوذِ غرب از یکسوی و در سویِ مقابل اتحادیهء تورک و جهانِ اسلام به اقمار و جماهیرِ سابقِ روسیه قابل کتمان نیست و باید شاهدِ کشمکشها و جنگِ روسیه در مقابلِ جهانِ اسلام و تورک و شاید درگیریِ مصلحتیِ آن با جهانِ غرب  بر سر اوکراین و شبه جزیرهء تورکان قریم و سایرِ مناطقِ ژئوپولیتیکی باشیم. هرچند اظهاراتِ خارج از عرفِ دیپلماتیک و حقوقِ بین المللِ روسها مبنی براینکه کشورهایِ سابقِ مرحومهءمغفوره شوروی، حومهء مسکو بوده یا این خانات بخشی از خاکِ روس و روسیه هستند. این اظهار نیز یعنی سوغاتی دادنِ زمینهایِ روس به قزاقستان نشان از آن دارد که آنان میخواهند به زورِ چنگ و دندانِ بعنوانِ ابر قدرتِ ارضیِ جهان خودنمایی کنند.

هر چند که کشورهایِ مستقل از استعمارِ روس نفرتِ ابدی از آنان به دل دارند؛ نفرتی که هنوز شعله هایِ آن در منتهی الیه آذربایجانِ جنوبی روشن و بر افروخته است.