ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: مرگ عبدالقدیر خان که از وی با نام پدر پروژه هسته‌ای پاکستان یاد می شود، تنها کشور مسلمان دارای قدرت هسته ای را در اندوه فرو برده است. مطابق داده‌های بنیاد صلح سوئد و همچنین مرکز تحقیقاتی کنترل تسلیحات آمریکا، پاکستان بیش از ۱۶۰ کلاهک هسته‌ای آماده برای شلیک دارد، بسیاری از این کلاه ها برای موشک های بالستیک این کشور طراحی شده اند اما ارتش پاکستان نسخه‌های قابل پرتاب از سوی موشک های کوچک جنگنده هایی مانند اف ۱۶ و jf17 را طراحی کرده است.
برنامه هسته ای پاکستان در سال ۱۹۵۵ و با کمک آمریکایی ها شروع شد، طی این سال ها پاکستان به دنبال پروژه تولید انرژی از نیروگاه های هسته ای بود و اولین کار تحقیقاتی خود را با راکتور اهدایی آمریکا شروع کرد. اما پس از درگیری سال ۱۹۶۵ در منطقه کشمیر و شکست پاکستان از ارتش هند، مقامات پاکستان تصمیم به توسعه بمب هسته‌ای گرفتند. در این باره سخنان وزیر امور خارجه وقت پاکستان تبدیل به جملاتی تاریخی شد که گفته بود “علف میخوریم، برگ خشک درختان را می خوریم و از گرسنگی میمیریم اما ما این بمب هسته‌ای را خواهیم ساخت”.
تا سال های آغازین دهه ۷۰ میلادی پاکستان توانسته بود در سایه تکنولوژی اهدایی و خریداری شده از غرب مواد لازم برای توسعه بمب هسته‌ای را فراهم کند، اما جنگ ۱۹۷۱ میان هند و پاکستان و دومین شکست این کشور از هند، پاکستان را به ساخت سلاح های هسته‌ای مصمم تر کرد. با آشکار شدن نیات پاکستان برای توسعه بمب هسته‌ای، کشورهای غربی حمایت هسته‌ای خود را از پاکستان پس کشیدند و این کشور به صورت جدی با مشکل تکنولوژیک و سوخت هسته ای مواجه شد. در سال ۱۹۷۴ و با اولین ازمایش موفقیت آمیز بمب هسته‌ای هند، پاکستان خود را در میان درماندگی تاریخی می دید.
طی این سالها، بازگشت عبدالقدیر خان نقطه عطفی در برنامه هسته ای پاکستان تلقی می شود. وی که یک مهندس ارشد متالورژی بود و در تاسیسات سانتریفیوژ هلند کار می‌کرد پس از بازگشت به اسلام آباد مستقیماً به دیدار مقامات پاکستان رفته و طرحی جایگزین برای برنامه هسته‌ای پاکستان معرفی کرد. مقامات پاکستان نیز به او اعتماد کرده و امکانات حکومتی را در اختیار وی گذاشتند.
در سایه تجهیزات احداث شده از سوی عبدالقدیر خان، پاکستان با نیم نگاهی به تحریم ها و تهدیدات احتمالی از سوی غرب، آزمایش هسته‌ای خود را به صورت غیرعلنی و موسوم به تست سرد (شبیه سازی بدون سوخت) در سال ۱۹۸۰ به انجام رساند. اما با توجه به اشغال افغانستان از سوی شوروی در سال ۱۹۷۹ و نیاز آمریکا به پیشبرد سیاست کمربند سبز (حمایت از کشورهای با ماهیت اسلامی برای جلوگیری از گسترش کمونیزم)، مقامات آمریکا تصمیم گرفتند که در برابر فعالیت های هسته ای پاکستان سکوت اختیار کنند.
در کنار توسعه کلاهک های هسته ای، پاکستان با مذاکره با کشورهایی مانند لیبی، کره شمالی و چین توانست قدرت موشکی خود را نیز توسعه دهد و این کشور در در تاریخ ۲۸ می ۱۹۹۸ پاکستان اولین آزمایش رسمی و موفقیت آمیز بمب هسته ای خود را به انجام رساند.
در اقدامی تحسین برانگیز در سال ۲۰۰۲ حکومت پاکستان اعلام کرد که از بمب‌های هسته‌ای خود تنها و تنها به عنوان مدافعه استفاده خواهد کرد و تضمین داد که هیچگاه آغازکننده جنگ هسته‌ای علیه هیچ کشوری نخواهد بود.
اگر چه که پاکستان برنامه هسته ای خود را تماما بومی معرفی می‌کند و از صادرات تکنولوژی و مواد مربوط به ساخت بمب هسته ای خودداری می کند اما اخبار زیادی به ویژه در رسانه های یونانی، روسی و آلمانی درباره دیدارهای سری عبدالقدیر خان با کشورهای اسلامی از جمله ایران، عربستان و ترکیه به چشم می خورد.
