ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: در تاریخ ۲۲ اریبهشت سال ۱۳۸۵ در روزنامه‌ی ایران مثل همیشه نوشته ها پر از تیترها و یادداشت های اقتصادی و سیاسی و اجتماعی بود، ولی در آن طرف روزنامه در بخش مخصوص کودکان، کاریکاتوری به چشم میخورد که آشکارا به بزرگترین ملت موجود در کشور اشغالگر و کثیر الملّه ایران توهین می‌شد.
اوایل هیچ کس به عمق فاجعه پی نبرده بود و هیچ توجهی به این نوشته نمیشد، نه مسئولی برای عذر خواهی به صدا و سیما می آمد و نه نوشته ای در پاسخ به گستاخی روزنامه ی دولتی ایران نوشته می شد تا اینکه خون جوانان و دلیران آزربایجان در دانشگاه های اورمیه و تبریز به جوش آمد و اولین عکس العمل به این گستاخی روزنامه ی ایران نشان داده شد، و بعدها دانشگاه های دیگر به تبعیت از این حرکت خودجوش جوانان آزربایجان با تظاهرات در داخل محوطه ی دانشگاه و نوشته های تند در جراید دانشگاهی اعتراض خودشان را به عوامل این گستاخی و نظاره گران آن نشان دادند.
ولی بازهم کسی در تلویزیون ویا روزنامه ها از این ملت زخم خورده عذرخواهی نکرد و این بی حرمتی باعث رنجش خاطر فراوان ملت ترک آزربایجان شد.
در تاریخ ۱ خرداد ۱۳۸۵ در تمام شهر های آزربایجان جنوبی غوغا به پا شد و اولین تظاهرات مردمی علیه توهین کنندگان در شهر همیشه هوشیار تبریز برپا شد و دیگر شهرهای بزرگ آزربایجان از جمله اردبیل، اورمیه، زنگان و آزربایجانی های مقیم تهران و شهر های دیگر ترک نشین به این حرکت مردم تبریز لبیک گفتند و صدای اعتراض خود از این گستاخی را فراتر از مسئولین مربوطه ، به گوش کل دنیا رساندند این در حالی بود که تکنولوژی به مانند امروز همه گیر نبود.
با آمدن ملت آزربایجان به خیابان ها حساب کار دست مسببان این گستاخی آمد و روزنامه‌ی ایران توقیف شد و مسئولان مربوط به این حوزه، استعفای خودرا تقدیم مراجع بلند پایه کرده و در صدا و سیما از ملت آزربایجان عذر خواهی کردند. ولی اگر پنداریم که این حضور باشکوه فقط در اعتراض به یک کاریکاتور بوده خودمان را گول زده ایم. این اعتراضات خشم نهفته‌ای بود که قدمتی صد ساله داشت، خشمی که با روی کار آمدن رژیم پهلوی در دل ترکها به وجود آمده بود، خشمی بود در مقابل تغییر هویتی که با یک جزوه ی بی ارزش ۴۰ صفحه ای به وجود آمده بود، خشمی بود در مقابل همه ی توهین ها و همه ی درد هایی که در این صد سال بر این ملت وارد شده بود، خشمی بود بر ۱۰۰ سال بی زبانی، خشمی بود بر کتاب های سوزانده شده و خشمی بود بر اشغال و استعمار آذربایجان توسط رژیم نژادپرست فارس.
