ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: با بنده در منزلم مصاحبه کردند و اشعاری به زبان ترکی و فارسی تحت عنوان منتظران حضور صدا و سیما شبکه‌ی همدان ضبط کردند. متاسفانه فقط اشعار فارسی را پخش کردند و به عدم توجه به فرهنگ و ادبیات ترکی نیز اعتراض کردم که این سخنان را هم سانسور نمودند. واین مسئله را با یکی از دوستان که سنگ ترک بودن و ملیت را به سینه می‌زند مطرح کردم. فقط با متاسفم خلاصه کردند. از ماست که بر ماست. و به خود ضبط کننده زنگ زدم و اعتراضم را گفتم و جوابی ندادند.”
پاراگراف فوق، عین متنی است که یکی از تورک‌های همدان در یک گروه تلگرامی نوشته‌است. وی که استاد زبان و ادبیات فارسی می‌باشد در کنار زبان فارسی به زبان مادری خویش یعنی زبان تُرکی هم شعر می‌سراید.
به نظرم متن این استاد ادبیات آن قدر گویاست که نیازی به توضیحات بنده ندارد. در واقع، این متن کوتاه، به تنهایی، بیانگر وضعیتی است که زبان تُرکی با آن مواجه است.
استان همدان از دیرباز مسکن تورک‌ها بوده‌است و اکنون هم علی‌رغم تلاش‌های یکصد ساله شوونیزم فارس که از یک سو سعی در تغییر بافت جمعیتی این استان و از سوی دیگر سعی در پیشبرد برنامه‌های الیناسیون و آسیمیلاسیون در این استان داشته، زبان تُرکی همچنان زبان رایج این استان تاریخی است. با این وجود سهم این زبان در صدا و سیمای مرکز همدان تقریباً در حد صفر است و همچون سایر نقاط کشور تمامی سیاست‌های فرهنگی استان بر حذف و محو زبان تُرکی متمرکز شده‌است.
بی‌جهت نیست که همواره در نوشته‌هایم تأکید نموده‌ام که نژادپرستی و تورک‌ستیزی در ایران منحصر به یکی دو نفر یا یکی دو نهاد نمی‌شود، بلکه یک امر نهادینه شده‌است و تا وقتی که این تفکر شوم ریشه‌کن نشود، هیچ امکانی برای احیای زبان تُرکی وجود نخواهد داشت.
