آرش کهبور: اخلاقیات ایدئولوژیک و قضیه ی بی رغبتی به سیل تورکمن صحرا

گادتب: اومانیسم، روشنفکرمآبی وشیک بودن اجتماعی ،همان بیماری است که،به ما در مقابل احساس بدوی ،وحشی و خودخواه بودن پیوسته در وجودمان تزریق میشود،در اصل این یک نوع مکانیزم دفاعی گمراه کننده و یک تبدیل پوشالیست،

نیروی ناخوداگاه و مکانیزمی که فرد میتواند با اتخاذ به آن و خودشیرینی مدرن، مدنیت کاذبی را بر سطح آن چهره ی پوچ ، وحشی و گستاخش بگستراند.

و اما اینکه سیل تورکمن صحرا ، چرا به مذاق انتلکتوال ها، سلبریتی ها و اپوزیسیون ها خوش نیامد؟؟

دو عامل حیاتی و پاتولوژیک در پس عوامل بسیار متعدد این کم محلی ها و در طول تجربه ی صد ساله ی چنین رخدادهایی چشمک می زند:

عامل اول،اجحاف رسانه های فاشیست می باشد.

این رسانه ها ی ابرقدرت هستند که احساسات ما را مدیریت می کنند.برای مثال هیچگاه بازتاب و پوشش روزانه مرگ سی هزار کودک بر اثر گرسنگی در آفریقا ،زیاد جالب و روشنفکرانه به نظر نمی رسد،زیرا موج رسانه و سانتی مانتالیزم این سوژه برای رسانه ها پرسود نیست و بدین ترتیب سلبریتی را ایجاب به خود نمایی نمیکند.

سلبریتی موجودیست که حتی عواطفش هم قربانی رئتینگ ،شهرت و خودنمایی میشود.

اگر یک حادثه ی ناگوار اجتماعی ، قابلیت لایک خوری و کامنتیشن برای سلبریتی را نداشته باشد ، معمولا اقدامی صورت نمی گیرد،حال اگر سابقه ی نگاه غرض دار صدا و سیمای تلویزیون ایران ، به ملت های غیر فارس ،خصوصا ملت تورک را مرور کنیم ،می توان دایره المعارف عظیمی را تهیه کرد،و اگر نبود پتانسیل براندازی و لابی گری این ملت را هم به آن دایره المعارف اضافه کنیم،نتیجه سهل الوصول خواهد شد.

جهت گیری و جهت دهی صداسیما و مسئولین ج.ا،ا ،اصحاب هنر و اهل قلم و… نتیجه ی فاشیسم،تورک ستیزی و پان ایرانیسم است و بس.

عاملیت و همراهی این پروژه چه عمدی باشد و چه سهوی ،چیزی از ارزش منفی و منفور این انفعال کم نخواهد کرد،زیرا در طول تاریخ، فاشیزم سهوی و ناخودآگاه همواره خطرناک تر از نوع علنی آن بوده و هست.

عامل دوم در ارتباط با فاشیسم و تورک ستیزی همه گیر ، مخفی در اگواجتماعی و فرهنگ سیاسی و قضاوت های اخلاقی ایران می باشد.

در اخلاقیات کنسانتره ی اومانیسم، سوژه ی اخلاقی زمانی وجدان را درگیر می کند که ویژگی انتلکتوالیته گی داشته باشد،ایدئولوژی عاملیست که حتی اخلاقیات و عواطف ما را نیز به شدت متاثر می کند.

نژاد پرستی نهفته در بطن جامعه ی ایرانی و تورک ستیزی مخفی در بطن جامعه ی هنری و آکادمیک و پان ایرانیزم ریشه دوانده در تمامی مانیفست های اوپوزیسیون، بار اخلاقی و حساسیت عاطفی سیل زدگی را از برای تورکمن ها کم رنگ تر کرده است.

این غیر خودی پنداری ،این بی مسئولیتی مسئولان و این بایکوت خبری رسانه ها و حتی این بی رغبتی سازمان های مردم نهاد و موسسات خیریه به این مصیبت ، اتفاقی نیست، هیچ رفلکس اجتماعی،اتفاقی نیست و انفعال نیز یک رفلکس است.

در صد سال اخیر،تورک های تورکمن ،در دوره های مختلف به درخواست های موجه خود بر علیه تبعیض نژادی، مصادره ی زمین های کشاورزی، بی توجهی اقتصادی، سیاسی، مرکزگرایی و فقیرسازی و استثمار این منطقه توسط حاکمیت اعتراض کرده اند و همواره دچار سوء نیت شده اند.

ما، قتل عام سال صفر چهار بر علیه تورکمن ها ،تحت فرمان رضا شاه را از یاد نبرده ایم.

جنایات سرتیپ زاهـدی

سرهنگ حکیمی

سرهنگ علی اصغر جهان بینی

سرهنگ جان محمدخان

سرگرد امیرپاشا را فراموش نکرده ایم.

خیانت های بنیاد پهلوی را از یاد نبرده ایم…

ما ،سرکوب و کشتار فدائیان خلق تورکمن بعد از انقلاب اسلامی را با کینه در دل هایمان یاد می کنیم .

ما جنگل خواری سید کاظم نور مفیدی،نماینده ی ولایت فقیه که با چپاول جنگل های منطقه ،از مهمترین مسببان سیل تورکمن چای بود را به باد نسیان نمی سپاریم و تداوم تمامی تبعیض ها ،توهین ها و استثمارهای پان ایرانیستی بعد از انقلاب اسلامی را به فال نیک نخواهیم گرفت و تا احقاق به حق خواسته هایمان دست از مبارزه نخواهیم کشید.

و در آخر به خاری چشم پان ایرانیست های چپ و راست و مذهبی و سکولار ،ما تورک های آزربایجان ، تورکمن،قشقایی و خوراسان ،هر روز بیشتر به رسالت تاریخی خود پی برده و بهتر به درک ابزار استراتژیک و ایدئولوژیک استقلال طلبی ملل تورک جهان خواهیم رسید و تا احقاق این امر دست از مبارزه نخواهیم کشید.

پ.ن:) «الدن گئدن یئرلری، قایتاریب آلماق گره ک» (زمین‌های غصبی را باید پس بگیریم) و همچنین شعار «اوخون گره ک، خط گره ک، تورکمنچه مکتب گره ک» (خط و زبان و آموزش به زبان ترکمنی می‌خواهیم) و شعار «بیرلشمک، چالیشماق، اوستین نیگیش قازانماق» (اتحاد، مبارزه، پیروزی) از جمله شعارهایی بودند که بلوغ شعور ملی فدائیان خلق تورکمن در ایام قبل و اوایل انقلاب به اثبات رسانیدند.