ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: اوو مورالس رئیس جمهور چپگرای بولیوی بعد از چهارده سال حکمرانی مجبور به فرار از کشورش شد. دستاوردهای حکومتش قابل توجه بود. در زمان به قدرت رسیدنش، سال دو هزار و پنج، حدود سی و هشت درصد مردم بولیوی در زیر خط فقر زندگی میکردند. او در پایان حکمرانی اش این رقم را به هفده درصد رساند. مورالس صنایع نفت و گاز کشورش را ملی کرد و خدمات بسیاری به فقرا و محرومین کشورش کرد اما به رغم همه ی این دستاوردها، موقعی که به استبداد رو آورد با واکنش تند مردم روبرو و مجبور به فرار از کشور شد.
مشکلات مورالس از سه سال پیش شروع شد. او که سه دوره پیاپی رئیس جمهور شده بود میخواست برای بار چهارم در انتخابات شرکت کند و دوره ریاست جمهوری اش را مادام العمر کند. او خواسته خود را به رای عمومی گذاشت اما اکثریت رای دهندگان مخالفت خود را ابراز کردند. با این حال، مورالس به آرای مردم توجهی نکرد و قضیه را به دیوانعالی کشورش برد. قاضیان دست نشانده ی مورالس در دیوانعالی به نفع او حکم دادند و او با اتکا به همین حکم در انتخابات شرکت کرد. مورالس با فاصله اندکی از رقیبش خود را برنده انتخابات اعلام کرد. اما به زودی معلوم شد که او با تقلب در انتخابات پیروز شده است. مردم به خیابانها ریختند و اعتراض کردند.
ارتش هم طرف مردم را گرفت و در نتیجه مورالس مجبور شد از کشور فرار کند. چه درسی میشود از این حوادث گرفت؟ مورالس با برنامه های فقرزدایی اش ناخواسته موفق شده بود یک طبقه ی متوسط نسبتا نیرومند در کشورش ایجاد کند و این طبقه نهادهای مدنی خاص خودش را به همراه آورده بود. نهادهایی که دموکراسی و آزادی از جمله آرمان هایش به شمار میرفت.
ماجرای مورالس درسی هم برای دیکتاتور دارد: اگر میخواهی حکومتت جاودان باشد مردم کشورت را همیشه فقیر و گرسنه نگهدار.!
