ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: «مرتضی رستگار تهرانی» در سال ۱۲۸۹ متولد شد. او پس از اخذ مدرک دیپلم از دارالفنون «مهندسی معدن» را به عنوان رشته تحصیلی خود برگزید و با همین تخصص به بهره‌برداری از یکی از بزرگترین معادن سرب و روی کشور پرداخت. البته جز «کارخانه سرب انگوران» شرکت «کالسیمین» نیز از شرکت‌های تحت تملک او بوده است . بعد از انقلاب اسلامی اموال برادران رضا و مرتضی رستگار تهرانی مصادره شد.حتی گفته می‌شود او تا مدت‌ها پس از انقلاب سال 57 در ایران ماند و به اتفاق «اکبر لاجوردی» و «حاج برخوردار» برای رفع مصادره از اموال خود جلسه‌ای با مهندس بازرگان برگزار کرد. مرتضی رستگار در سال 1378 دار فانی را وداع گفت.
شرکت کالسیمین نامی است از سال ۱۳۴۳ تحت شماره ۹۵۷۳ در اداره ثبت شرکت‌های تهران به‌صورت شرکت سهامی خاص و با سرمایه ۵۰ میلیون ریال به ثبت رسید. در تاریخ ۳۰ شهریور ۱۳۷۰ مرکز اصلی شرکت از تهران به زنجان تغییر و در اداره ثبت شرکت‌های زنجان به ثبت رسید.و تا همین چند سال پیش یک شرکت دولتی به حساب میآمد که تمامی عایدات آن نصیب تهران، کرمان و اصفهان می‌شد. شرکت کالسیمین و شرکت‌های زیرمجموعه آن با عناوین تولید روی بندرعباس، ذوب و احیاء روی قشم، اسیدسازان زنجان، کاتالیست پارسیان، اندیشه محوران، زیرمجموعه هلدینگ توسعه معادن روی ایران فعالیت میکند و این در حالی است که کارخانه روی زنجان، کارخانه روی دندی و مجتمع تغلیظ سرب و روی انگوران به‌عنوان بخش‌های مختلف شرکت کالسیمین در زنجان و دندی در حال فعالیت است.
این شرکت روزانه حدود 103 تن شمش روی در کارخانه انگوران تولید میکند. که قیمت هر تن شمش روی در بازارهای جهانی چیزی حدود 2985دلار است. ماده معدنی مورد نیاز پس از طی حدود بیست کیلومتر از محل حفاری معدن، توسط 380 الی 400 واگن تله کابینی که هر یک ظرفیت حمل یک تن ماده معدنی را دارد، به محل کارخانه انتقال داده می شود.اما با این حجم از تولید که رتبه هفم جهان را داراست، چیزی جز آلودگی منطقه و کارگری با منت عاید مردم محلی نیست، حتی ریالی از سود این شرکت صرف توسعه منطقه نمی‌شود، طوریکه چند سال قبل تعدادی از نماینگان کارگران را به دلیل اعتراض به وضعیت حقوق ها اخراج و تعدادی را به کارخانه زنجان انتقال دادند.
فعالیت شرکت کالسیمین همچنان بدون توجه به آثار و تبعات زیست محیطی آن، ادامه می‌یابد. به طوری که در نواحی نزدیک این کارخانه مانند: چایکندی- انگوران-دندی-خاینیک، در ساعات اولیه صبح با ایستادن در فضای باز میتوان سوزش ناشی از ترکیبات اسیدی منتشر شده از کارخانه را روی صورت احساس کرد.آلودگی این شرکت در حدی است که مسئولین بهداشت محیط منطقه به صورت غیر رسمی اهالی را از مصرف میوه های این نواحی منع میکنند. و در کشتارگاه های منطقه اگر قرار بر ذبح حیوانی از این مناطق باشد جگر آن را به دلیل آلوده بودن دور می ریزند.
آب این کارخانه هم عمدتا از دو منبع تامین می‌شود. منبعی که خود شرکت ایجاد کرده و آب مصرفی را دوباره به چرخه مصرف باز میگرداند و منبع دوم، خرید چاه زمین های کشاورزی اطراف است که آب ورودی به کارخانه را با دبی حدودا 101 لیتر در ثانیه تامین میکند. که این بهره کشی مضاعف از چاه ها می تواند یکی از دلایل خشک شدن زمین های کشاورزی اطراف باشد.
