ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: مدتی است که به نقدهای وارد شده به محمد مهدی شهریاری می‌اندیشم. البته زمینه ساز ایجاد فشار رسانه ای علیه استاندار دیپلمات، خود “او” است. برخلاف نوع برخورد و حتی حرکات بدن, باید اذعان کنیم که نحوه مدیریت وی و روابط آن با رسانه ها اصلا هم دیپلماتیک نیست.
او متخصص حاشیه سازی است و با بیانات گوهر بار خود سطح ساختمان استانداری را تا حد یک دفتر حزب تنزل داده است. عملکرد شهریاری نشان داده که وی علاقه مند است که بیشتر از یک استاندار، همچون یک نماینده مجلس یا حتی رییس یک حزب سیاسی جنجالی باشد اما او نمی داند که این جنجالی بودن،چه هزینه هایی برای دولت تدبیر و امید در منطقه به بار داشته است.چه در موضوع مسائل قومیتی،چه در بحث عزل مشاوران و چه در ماجرای یک یادداشت با موضوع دایورت سرمایه گذاران به خراسان، این خود شهریاری بود که به جای شفاف سازی ساده، خواسته یا ناخواسته با کش دادن موضوع جنجال سازی را انتخاب کرد!
فعالان سیاسی دلیل گمراهی محمد مهدی شهریاری و ایجاد حاشیه برای آذربایجان غربی را اطلاعات نادرستی می دانند که به استاندار غیر بومی ارائه می شود.استاندار مهمان آذربایجان غربی شناختی از این منطقه ندارد؛ او نمی داند که اطلاعات او از آذربایجان به وسعت دریایی است به عمق یک سانتی متر!
برادرزاده شهریاری که همراه با او به اورمیه آمده تا کمک‌اش باشد، تا بدین‌جا این دیپلمات از فرنگ برگشته را بیشتر دچار حاشیه کرده تا اینکه عصای دست‌اش باشد. ارتباط‌گیری‌های ناصحیح باعث شد شهریاری جوان، با خبرنگاران کرد زبان دمخور گردد که هر کدام از پی این ارتباط،به دنبال منافع خود می‌گشتند!شهریاری کوچک نیز شناخت دقیقی از فضای رسانه ای استان ندارد و اطلاعات خود را اغلب از یکی از کارمندان یک اداره اقتصادی که به داشتن افکار افراطی شهره است و از قضا کمترین ارتباط و وجاهت را با رسانه ها و در میان آنها دارد، می گیرد و پکیجی سطحی را تحویل عموی خود می دهد. البته ارتباط این شهریار جوان با ملیجک های یکی از نمایندگان سابق اورمیه(تو بخوان هوشنگ ها)در مجلس نیز بر حاشیه های استاندار افزوده است.قبل از جنجال آفرینی استاندار طی سخنرانی در تهران؛ گمان می کردم شاید شهریاری اعتقادی به روابط عمومی ندارد و همین امر باعث شده وی زیر فشار رسانه ای آزرده شود. اما امروز نظر دیگری دارم.
شهریاری که دلش از حمایت رسانه های همزبان (کرد زبان) با خودش قرص بود، می پنداشت که رسانه های حامی دولت نیز چاره ای جز حمایت از وی ندارند و می تواند مستقلین را نیز یا همراه خود کند و یا ترغیب به سکوت! او احساس می کرد که حتی در بیان مسائل حساس تاریخی می تواند مورد حمایت قاطبه رسانه های منطقه ظاهر شود و نشان دهد که در این استان با بقیه چند چند است. آری او امروز با پوست و گوشت خود به خوبی احساس کرد که در این استان چند چند است!
شهریاری خود به خوبی می دانست که در آذربایجان غربی هیچ واحد تولیدی و اقتصادی به خاطر مسائل قومیتی تعطیل نشده است ولی او در کمال ناباوری اولین مشکل توسعه در آذربایجان غربی را موضوعات قومیتی عنوان کرد و برای چندمین بار در سخنرانی خود به تنش های حساس قومی اشاره نمود. او در عین ناباوری آلمان عامل نسل کشی را با آذربایجان قربانی نسل کشی مقایسه کرد و خواستار فراموشی تاریخ شد؛آقای دیپلمات نمی دانست که انکار هلوکاست در خود آلمان جرم محسوب می شود. اصلا باید سوال کرد که اصرار شهریاری از اشاره به تنش های قومی تاریخی چیست؟ مدتی است این سوال ذهنم را درگیر خود کرده که آیا شهریاری واقعا اتفاقی نیست؟ شهریاری در خیال خود با لشکری از رسانه ها به مصاف چندین رسانه منتقد خودش می رفت و خویش را فاتح از پیش تعیین شده این رقابت می دانست.اما کارها همانطور که محمد مهدی می خواست پیش نرفت!او حتی حدس هم نمی زد که بی تدبیری کوچک در بیان تاریخ چگونه می تواند اصلاح طلب و اصولگرا را متحد کند.
شهریاری می خواهد نشان دهد که برای مبارزه با فساد هزینه می دهد و همه در مقابل او به صف ایستاده اند!ولی اینگونه نیست! مبارزه با فساد با حرکت های “آمیتا باچانی” را تنها در فیلم های هندی می شود،دید! اگر تلاش شهریاری برای مبارزه با فساد را انکار کنیم، بسیار بی انصافی کرده ایم؛ او عزم جدی و کافی برای مبارزه با فساد دارد ولی مبارزه با فساد یک تیم قوی،متعهد و پاکدست می خواهد که شهریاری فاقد آن است.البته شاید هم شهریاری از جایگاه فعلی خود خرسند نیست و با جنجال رسانه ای به آینده ای دیگر می اندیشد!
از سویی دیگر اینکه حمله یک استاندار دولت تدبیر و امید به استاندار ماقبل خود در همان دولت برایم کمی قابل درک نیست! بحث را کش نمی دهم! سعادت نیز اشکالات خود را داشت که علاقه ای به دفاع از وی ندارم.اما چگونه شد که از شیخ الشیوخ استانداران به شیخ الشیوخ حاشیه ها رسیدیم!
