ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: ۱۱۵ تن از دانش‌آموختگان دانشگاه علوم پزشکی تبریز خطاب به ریاست این دانشگاه در خصوص احکام صادر شده علیه دانشجویانی که به حملات شیمیایی مدارس معترض بوده اند، نامه‌ای سرگشاده منتشر کردند.
به گزارش “صفحه اطلاع رسانی عباس لسانی”، دانش آموختگان دانشگاه علوم پزشکی تبریز تمامی احکام صادره برای دانشجویان را محکوم کرده و اعلام کردند فشار بر فرزندان ملت و همکاران آینده خود را برنمی‌تابند.
گفتنی است در پی برگزاری برگزاری تجمعات اعتراضی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز در اعتراض به حملات شمیایی به مدارس و خوابگاه‌های دانشجویی، شورای انضباطی این دانشگاه دست‌کم ۱۶ تن از دانشجویان را بین یک تا دو ترم از تحصیل محروم کرده بود.
دانشگاه علوم پزشکی تبریز طی حدود شش ماه گذشته و در پی آغاز اعتراضات اخیر، یکی از مراکز اعتراضی جنبش دانشجویی در آذربایجان بوده است. شماری از دانشجویان این دانشگاه طی این مدت توسط نیروهای امنیتی احضار و بازداشت شدند.
متن نامه منتشر شده به شرح زیر است:
دیدیم که وزارت متبوعتان، در بحبوحه اعتراضات جامعه و دانشگاه و خواست آزادی‌های سیاسی-اجتماعی و بازگشت کرامت و شان لگدمال شده‌ی شهروندان، با عجله‌ی بسیار و برخلاف تحلیل کسانی که انتظار پاسخی عقلانی به اعتراضات داشتند، آئین نامه انضباطی را تغییر داد تا جرم جدید تعریف کند و می‌دانیم هر جا جرم جدیدی تعریف شود، مجرم جدیدی نیز تعریف می‌شود. در آئین نامه انضباطی جدید همه چیز جای خود را به عنصر اجبار داده است و هر شخص بی‌طرفی با نیم نگاهی به آن درمی‌یابد که هدف، فقط و فقط سرکوب است.
آنها از تصمیمات جنجالی و اشتباه شما مانند برخی انتصابات و … چشم پوشی کردند تا در چنین روزی مجری و عهده‌دار چنین سرکوبی در دانشگاه علوم پزشکی تبریز باشید. آنهایی که با برخورد و عتاب می‌خواهند دنیایی را متنبه کنند، به جنگ با انسان‌ها و زندگی برخواسته‌اند. گویا قصد دارند جهان را از چیزهایی بزدایند؛ واژه‌ها را از حقیقت، معنا را از زندگی، انسان را از اراده و دانشگاه را از دانشجو.عده‌ای اندک که گمان می‌کنند به حقیقت مطلق دست یافته‌اند می‌خواهند خصوصیات جامعه و مردمانش را مهندسی کنند و در هر موردی فقط تعاریف خود را مجاز می‌شمارند؛ از نوع پوشش و سبک زندگی گرفته تا دانشجوی خوب و … . تعاریفی که از هر جهت منطبق بر خواست ارباب است.
بخش‌های مختلف نیروهای سرکوب وظیفه دارند نگهبان جامعه باشند تا شهروندان با خروج از چهارچوب این تعاریف، آسایش خاطر اربابان را مختل نکنند؛ یکی با اسلحه و باتوم، یکی با سطل ماست و شما با آئین نامه انضباطی. شما مجری پروژه‌ای تکراری، نخنما و مضحک به اسم امنیت دانشگاه شده‌اید که پشت آن نیت اربابانی است که برای خود حق و برای مردم تکلیف تعیین می‌کنند و اکنون اراده کرده‌اند دانشجویان دانشگاه رو عوض کنند تا فضای امن‌تری برای خودشان ایجاد کنند. اما کافی نیست که فقط حکومت امنیت داشته باشد، مردم نیز باید امنیت داشته باشند. اگر چنین نیست پس کجاست جمهوریت نظام؟
ما از اراده انسان سخن می‌رانیم و شما از قواعد و قوانین ساخته‌ی دست انسان!ما می‌گوییم حق اعتراض، شما می‌گویید بلوا و آشوب!ما می‌گوییم آزادی انسان، شما می‌گویید چهارچوب قوانین!مگر قرار نبود که این چهارچوب‌ها و قوانین زندگی بهتری برای همگان رقم زنند؟ مگر هدف تامین سعادت نبود؟ کجاست سعادت و بهروزی؟ این بود بهشتی که وعده می‌دادید؟
بگذارید با زبان خودتان به شما بگوییم: شما موجب تشویش اذهان ما و دانشجویان شده‌اید. شما آسایش ما و زندگی انسان‌ها را مخدوش کرده‌اید. شما به حدود انسان و اراده مقدورش تجاوز کرده‌اید. شما پس از انتشار اخباری مبنی بر حمله شیمیایی به خوابگاه دخترانه تلاش، معترضان به حملات شیمیایی را محکوم کردید. البته با توجه به اینکه تنها ابزارتان برای مدیریت دانشگاه سرکوب است و غیر از تصمیمات خبرسازی که آبروی دانشگاه را برده‌اند کار دیگری از شما ندیده‌ایم، چنین احکامی خیلی هم دور از انتظار نبود.
هیئت مدیران دانشگاه می‌توانند بر دانشجویان حکم برانند و حکم بدهند و بگویند چه کسی چگونه برود و بیاید. شما میتوانید همه را محروم کنید، میتوانید همه را مرعوب کنید، میتوانید همه را تعلیق کنید. اما تامین مصالح بهداشت عمومی و سلامت جامعه را چه خواهید کرد؟ آیا به شاخص‌ها نیز میتوانید اینچنین حکم برانید؟ آیا این بروکراسی دستگاهی که به آن می‌نازید می‌تواند بهداشت همگانی را تامین کند؟
لطفا دستور دهید حقوق کادر درمان نیز تامین شود. به داروها نیز دستور بدهید که اثربخشی خود را بیشتر کنند و کمیاب هم نشوند. دستور دهید ترکیبات شیمیایی دانش آموزان را مسموم نکنند. دستور دهید هیچ وقت تاثیر مخرب جایگزینی سهمیه‌ای ها با افراد لایق بروز نیابد. به صندلی‌های خالی برخی رشته‌ها در مقطع دستیاری نیز دستور دهید پر شوند. به گل و گیاه نیز دستور بدهید که چه وقت برویند و چه زمان بریزند.
شما دستور بدهید اما بدانید به همان میزان که فضا را غیر سیاسی و مخالفان را خفه می‌کنید خودتان هم بی‌معناتر می‌شوید. احتمالا تا کنون به بالادستی‌ها می‌گفتید که چند دانشجوی خرابکار نمی‌گذارند کار کنیم. فردا چه بهانه‌ای دارید؟ شما برای استاد و رزیدنت دانشگاه پرونده ساختید، شما برای دانشجویان حکم صادر کردید، شما حتی برای فارغ التحصیلان دانشگاه شکایت تنظیم کردید. ما قبول داریم که زمین و زمان به شما دردانه‌های نظرکرده خداوند بدهکارند و نیازی نیست که درباره عملکرد خود به کسی توضیح دهید.
اما برای زیستن و زندگی کردن با انسان‌های جامعه نیز مجالی اختصاص دهید. شما توان زیستن در جامعه‌ای که خودتان سال‌ها دست به مهندسی آن زده‌اید را ندارید. یک روز به خوابگاه بروید و ۲۴ ساعت زندگی‌تان را نه با کت و شلوار بلکه با لباس راحتی با دانشجویان زندگی کنید. یک شب در پانسیون رزیدنت‌ها بخوابید.
یا در دانشکده پزشکی کنار دانشجویان در بوفه املتی میل کنید و نگران چرب شدن لباس‌های اتوکشیده خود نباشید!فردای اتمام حکم ریاستتان در همان دانشگاه باید مثل یک استاد و کارمند معمولی به سر کار برگردید. خوب است به رؤسای قبل خود و حضورشان در جامعه و دانشگاه نگاهی بکنید.
این جمله را شنیده‌اید که هر آنچه سخت و استوار است، روزی دود می‌شود و به هوا می‌رود؟اگر این جمله را باور ندارید نگاهی به دیوار و نام خیابان‌های اطراف سفارت و کنسولگری‌های عربستان در ایران بیاندازید. از همین یک مثال درس بگیرید و بدانید تبعیت از خواست شهروندان نیز همچون اقتضاعات بین المللی ضروری است. در این میان استفاده از قهر و خشونت نه تنها اختلافات را حل نخواهد کرد، بلکه سبب رنج و محنت مدام و بحران عمیق‌تر خواهد شد.
بدانید که انسان‌ها حق دارند شما را نقد کنند، حق دارند مخالف شما باشند و عملکردتان را به چالش بکشند. انسان‌ها حق اعتراض به شما را دارند. چرا که انسان‌ها در این جامعه شهروند هستند نه رعیت یا نوکر شما. شما نمی‌توانید حق فعالیت، کنش سیاسی، اعتراض، حق تجمع و حقوق انسانی کارمندان، دانشجویان و پرسنل درمان را نادیده بگیرید.
ما جمعی از دانش آموختگان دانشگاه علوم پزشکی تبریز تمامی احکام صادره برای دانشجویان را محکوم کرده و فشار بر فرزندان ملت و همکاران آینده خود را برنمی‌تابیم؛ شما را نصیحت می‌کنیم و پیاممان را به صورت روشن ابراز می‌داریم. اگر قواعد همزیستی را در خصوص دیگران رعایت نکنید مطمئن باشید این قواعد در خصوص شما رعایت نخواهد شد و به انزوای بیشتر و انزجار جامعه دانشگاهی از شما خواهد انجامید. کما اینکه این اتفاق تا همین امروز نیز پیش رفته است.
