نسل کشی ملت لر توسط فارسها و کردها

گادتب: نسل کشی ملت لر توسط فارسها و کردها به سه قسمت تقسیم میشود:

1_نسل کشی لرها در زمان شاهان پهلوی ، توسط شوونیسم فارس

2_نسل کشی لرها بعد از انقلاب جمهوری اسلامی ، توسط شوونیسم فارس

3_نسل کشی لرهای شیعه عراقی، توسط کوردهای عراقی و سکوت رژیم جمهوری اسلامی ایران

ملت لر از دیر باز با ملت قاشقایی در همسایگی یکدیگر در دامنه های زاگرس زندگی کرده اند.

دامنه های غربی متعلق به ملت لر و دامنه های شرقی متعلق به قاشقایی

اما شوونیسم فارس برای مصادره زمینهای لرها وقاشقاییها ، شگردهای کثیف زیادی را بکار برده است.

در این مقاله به ظلم شوونیسم فارس علیه ملت لر میپردازیم.

در زمان حکومت رضا پالاني بنیانگذار شوونیسم فارس برای آنکه جمعیت ملل غیر فارس را کمتر جلوه دهند تا سیاهی لشکر فارسها بیشتر بنظر رسد، علناً ملل غیر فارس را قصابی کردند تا عنوان اقلیت بخود گیرند.

در اینجا اسنادی بسیار معتبر از نسل کشی لرها توسط شوونیسم فارس ارائه میشود تا لرها فریب فارسها را نخوردند و برای آزادی سرزمین خودشان با همسایه خود یعنی قاشقایی همکاری کنند.

در کتاب « کهنه سرباز » جلد اول صفحه 55 چنین مینویسد:

«…  یعنی لرها را واقعاً قلع و قمع کردند. بطوریکه پشتکوه برای سالها خالی از سکنه شد، بهمین جهت عنوان قصاب به او (سپهبد امیر احمدی) دادند».

در همان کتاب صفحه 66 چنین مینویسد:

«…. در پشتکوه فقط آن عده از لرها که به عراق گریختند، زنده ماندند و بقیه تمام کشته شدند.

در پیشکوه که بعلت فعالیت راهسازی و وجود مهندسین و تکنسینها، کشتار به آن صورت میسر نبود، تصمیم به کوچاندن لرها به خراسان گرفته شد که چگونگی عمل غیر انسانی آن، ممکن است خود موضوع تراژدی کم نظیری باشد».

در مجله شقایق سال 1376، شماره 2، صفحه 66 چنین مینویسد:

«برای جلوگیری از اغتشاشات حاصله، بعضی از طوایف لر که اقامت آنها در برخی نقاط لرستان مضر و اصولاً تحریکات مینمودند،

این قبیل طوایف کوچ داده شده و در حدود طهران تا خراسان و از طرفی خوزستان اسکان پیدا کردند».

ویلیام او، داگلاس ، قاضی دیوان عالی کشور آمریکا که بعد از نسل کشی لرها توسط شوونیسم فارس به ایران آمده بود، در سفرنامه‌اش در مورد نسل کشی لرها توسط رضا پالان چیزهایی می نویسد که حتی شیطان هم آنقدر کثیف نمیتواند باشد.

ویلیام داگلاس مینویسد که ارتش رضا پالانی با اسرای لر، «مسابقه دویدن بدون سر» گذاشته بود.

مسابقه چنین بود که اسیران لر را مجبور میکردند بدوند و در حالیکه می دویدند سرشان را با یک شی آهنین تفتیده قطع میکردند و زمان را اندازه میگرفتند.

بعضی از اسرا فقط دو یا سه قدم بدون سر دویدند ولی یک اسیر لر توانست با سر قطع شده پانزده قدم بدود و جنازه او را برنده اعلام کردند.!