گادتب: اوایل دهه ۸۰ ساختمان نبش چهارراه باغشمال شروع به ترمیم شد و تابلویی بر روی آن زده شد که نشان میداد این ساختمان قرار است مقر فرهنگستان زبان فارسی شود. اما بعد از اعتراضات خرداد ۸۵ این تابلو برچیده شد و نهایتا این مجموعه بعد از چند سال با نام بنیاد پژوهشی شهریار افتتاح شد که زیرمجموعه همان فرهنگستان زبان فارسی بود، فقط اسمش را رتوش کردند تا اگر شهروند فضولی پرسید برای شهر ۲ میلیون نفری که زبانش به امان خدا سپرده شده چه نیازی به فرهنگستان زبان فارسی دارد، جواب دهند که این مجموعه به نام استاد شهریار است و برای تحقیق زبان و ادبیات تورکی و فارسی است.
اما حقیقت موضوع این است که این مجموعه طبق اساسنامهاش جهت ترویج زبان و ادبیات فارسی ایجاد شده و ریاست مجموعه از ابتدا تا به امروز به خانم مهری باقری که اهل تهران هستند و تخصصشان زبان و ادبیات باستانی و بدون تخصص لازم در خصوص ادبیات آذربایجان است سپرده شده است. در حقیقت این مجموعه فقط از نام استاد شهریار سودجویی کرده و تا به حال هیچ کار قابل ملاحظهای در حوزه شهریارشناسی انجام نداده است.
فردا قرار است برنامهای برای یک استاد محقق زبان کُردی در این مجموعه برگزار شود، اما معلوم نیست این برنامه چه افزودهای برای مخاطبان داشته باشد؟
در شهری که صدها شاعر و نویسنده تورک مورد بیتوجهی تمام قرار میگیرند، آیا متولیان فرهنگی شهر نام صمد چایلی به گوششان خورده؟ پرویز زارع شاهمرسی را میشناسند؟ از چنگیز مهدیپور چه خبر؟ اگر قرار بر ادامه این اسامی باشد حداقل صد نام مهم باید به این لیست افزوده شود. اما صد افسوس فعلا متولیان و منصوبین فرهنگی استان فعلا دل در گرو قطبالدین صادقیها، جلالالدین کزازیها و فتاحی قاضیها دارند.