پیامدهای سیاست استعماری رژیم نژادپرست فارس: فقر، بیکاری در شهر ترکمن نشین مراوه تپه ترکمن صحرا

گادتب: به گزارش مرکز خبر گادتب، فقر، بیکاری و مشکلات اقتصادی سرمنشاء بسیاری از تلخی‌های زندگی برای اهالی شهر ترکمن نشین مراوه تپه و روستاهای اطراف و محروم آن شده است. روستاهایی که در حاشیه رودخانه اترک و زادگاه عارف و شاعر شهیر ترکمن، مختومقلی فراقی و در نزدیکی مرز ترکمنستان در استان گلستان و شمال شرق ایران واقع شده است. مراوه تپه زمانی بهترین مراتع را برای دامداری و بزرگترین کشتزارها را برای کشاورزی داشت و مردمان سختکوش آن از دامداری و کشاورزی امرار معاش می‌کردند اما اکنون با بروز خشکسالی عملاً مرتعی برای چرا و آبی برای کشاورزی یا وجود ندارد و یا بسیار کم است.

دلایل فوق تنها اندکی از مشکلات بسیار این مناطق به شمار می‌آید. بیکاری، فقر و محرومیت، مردم را با مشکلات و چالش‌های بسیاری روبه رو کرده است. جوانان در سنین پایین عاشق می‌شوند و با وجود نداشتن شغل مناسب و درآمد کافی، بدون در نظر گرفتن مشکلاتی که در آینده پیش رو خواهند داشت، ازدواج کرده و بچه دار می‌شوند. بسیاری از مردان بدلیل بیکاری به اعتیاد روی آورده و خانه نشین می‌شوند و عده‌ای نیز خانواده‌های خود را ترک کرده و برای یافتن کار به تهران و شهرهای بزرگ مهاجرت می‌کنند. زندگی ای که با امیدهای فراوان و با آئین سنتی و زیبای عروسی ترکمنی آغاز شده بود، با گذشت زمان ناخواسته به طلاق ختم می‌شود. این در حالی‌ست که برخلاف گذشته آمار افراد تحت پوشش کمیته امداد به سن ۳۰ سال و حتی پائین تر از آن هم رسیده است. زنان مطلقه، سرپرست خانوار و همچنین زنانی که شوهرانشان بیکارند. آن‌ها از افراد پیر گرفته تا جوان مجبور به کار کردن در مزارع و یا کارگاه‌های قالی بافی و پارچه بافی می‌شوند که بدلیل فروش نرفتن پارچه و فرش ناچارا با دستمزد بسیار پایین کار می‌کنند. برخی از این زنان زندگی را بسیار به سختی با پرورش اندکی دام می‌گذرانند. درد و رنج این گروه از زنان به اندازه‌ای زیاد است که گویا سرنوشت آنها را با غم و اندوه نوشته‌اند. این درد از چهره رنج کشیده پر چین و چروکشان پیداست. گویا که طوفان پیری زودرس، عمر و زندگی‌شان را به باد فنا داده است. زنان و مادران مهربانی که تحمل ناملایمات زندگی قامتشان را خمیده کرده است اما همچون سروی استوار، تمام خانواده را در زیر سایه فداکاری و مهربانی خود یکجا جمع کرده‌اند و به امید فردایی بهتر در خانه‌های کاهگلی روستاهای این دیار زندگی می‌کنند.