ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: آذربایجان با دارا بودن تمدن ۷۰۰۰ ساله، از بدو تاریخ دارای استقلال و آزادی بوده و خود دارای حکومت مستقل و مرکز حکومت بوده مانند خاقانات آذربایجان (دوران غزنوی)، سلجوقیان، ایلخانان، اتابکان آذربایجان، ایلکانیان (آل جلایر)، آل چوپان، آق قويونلو ها، قره قويونلو ها، صفویان،… و یا به صورت ایالتی خودمختار استقلال خود را حفظ کرده مانند مادها (ماد کوچک یا آذربایجان)، دوران خلافت اسلامی و عباسی، دوران مغول، تیموریان، افشاريان، زندیان و دوران قاجار.
اولین تکه‌ای که از آذربایجان جدا شد، شمال عراق (منطقه‌ای که امروزه به تورکمن ائلی مشهور است) یعنی شهرهای اربیل، موصل، کرکوک و سلیمانیه بود.
در سال ۱۵۳۴ در جنگی که بین صفویان و عثمانی‌ها درگرفت این مناطق ضمیمه امپراطوری عثمانی گشت و بعد از فروپاشی عثمانی سال ۱۹۲۶ در کشور عراق قرار گرفت. متاسفانه پس از سالها و با مهاجرت و اشغال کردها امروزه ضمیمه اقلیمک کردستان شده است و سیاست کردیزاسیون همچنان در مناطق آذربایجانی عراق ادامه دارد. سالها آذربایجان همچنان به صورت ایالتی بزرگ بود (افشاریه، زندیه و اوایل قاجار) تا اینکه مطابق عهدنامه ترکمنچای در سال ۱۸۲۸ شمال آذربایجان از جنوب آن جدا و گرفتار روس‌ها شد.
در سال ۱۸۴۰ مطابق اصلاحات اراضی امپراطوری تزاری روس : دربند، آلتی پارین، آختی، دوققوز پارین، قایتاق و… از خاک آذربایجان شمالی جدا و ضمیمه ایالت داغستان شد.
پس از جدا شدن آذربایجان شمالی، روند مهاجرت و اسکان ارامنه یاغی اخراج شده از عثمانی توسط روس‌ها آغاز شد. طوری که پس از چند سال ایروان و شهرهای اطراف آن که صددرصد ترک نشین بودند به شهرهایی ارمنی نشین تبدیل شدند و در سال ۱۹۱۸ از جمهوری سویت سوسیالیستی آذربایجان جدا و جمهوری سویت سوسیالیست ارمنستان را در خاک آذربایجان تاسیس کردند.
پس جدا سازی دربند و ایروان از خاک آذربایجان شمالی، با تاسیس جمهوری سویت سوسیالیستی گرجستان، منطقه تاریخی بورچالی نیز از آذربایجان شمالی جدا شد.
آتاتورک با زیرکی و آینده نگری توانست ایغدیر و کارس را از اشغال روس‌ها در بیاورد. در سپتامبر ۱۹۲۰ تورکیه به رهبری کمال مصطفی پاشا با از میان بردن اشغال روس‌ها ایغدیر ,کارس , آرداخان آزاد شد در ترکیب تورکیه وارد شدند.
با سرنگونی قاجار و اشغال آزربایجان جنوبی توسط رضا پالانی و انگلیس ,آتاتورک” راون”را نیز رضا خان خرید تا بتواند امروز تنها مرز تورکیه با آزربایجان شمالی را حفظ کند.
پس از فروپاشی شوروی این منطقه همچنان در گرجستان باقی ماند. منطقه بورچالی در جنوب گرجستان همچنان هویت آذربایجانی خود را حفظ کرده است و رشید بهبوداف خواننده آذربایجانی دارای شهرت جهانی از آذربایجانی‌های گرجستان است.
در طی سالهای ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۳ نیز کشورک جعلی ارمنستان با حمایت تمام عیار روسیه حدود ۲۰ درصد از خاک آذربایجان شمالی را اشغال کرد و باعث آواره شدن یک میلیون آذربایجانی و شهید شدن ۳۰ هزار آذربایجانی و زخمی شدن هزاران تن دیگر شد. گفتنی است ایران نیز یکی از حامیان رژیم اشغالگر قره باغ در طول این مدت بوده و خواستار پایان نیافتن این مناقشه برای بهرهبرداری به سود خود!
در جنوب آراز آذربایجان همچنان بصورت ایالت واحد و مملکت تکپارچه بود.
در زمان قاجار و پس جدا شدن شمال آذربایجان، ممالک محروسه به پنج ایالت(حکمرانی) و دوازده ولایت(حاکم نشین) تقسیم میشد که حکمرانی اول آذربایجان و شامل آذربایجان شرقی، آذربایجان غربی، زنجان، همدان، قزوین، گیلان و بیجار امروزی میشد.
تا روی کار آمدن رژیم پهلوی،جنوب آذربایجان همچنان بصورت واحد بود (از ۱۸۲۸ تا ۱۹۳۴) از آن زمان تکه تکه کردن آذربایجان جنوبی آغاز و تا به امروز ادامه دارد.
اشغال, تجزیه و آزربایجان زدایی هویتی از آزربایجان جنوبی توسط فارس‌ها -دوره اول اشغال پهلوی ها (طبق اسناد رسمی دولت ایران )
آزربایجان جنوبي تا انقراض سلسله قاجار به صورت مملکت خودگردان با حفظ خاکهاي تاريخي خود در ترکيب ممالک محروسه قاجار به حيات خود ادامه داد، اما جدا شدن قسمت شمالي آن، ضربه شديدي بود بر پيکر آذربايجان کهن و روحيه مردم غيرتمند آن، و همچنين باعث تضعيف نفوذ و موقعيت تورکها و آذربايجان در ممالک محروسه قاجار شد.
آزربایجان جنوبی از ۱۵ دسامبر ۱۹۲۵ با کار آمدن رژیم شاه فارسی وتشکيل کشور جعلی ایرانی به جای ممالک محروسه قاجاریه تا به امروز زیر اشغال ایران می‌باشد.پس از کودتای ۳ اسفند انگلیس سال۱۲۹۹, ۱۹۲۵ و لغو کشور ممالک محروسه قاجار و تشکيل دولت باسمه‌ای و قلابی ايران توسط رضاخان پهلوی, آزربایجان جنوبی به زور سرنيزه به کشور شاهنشاهی ايران الحاق گرديد-
در زمان قاجار و پس از جدا شدن شمال آذربایجان، ممالک محروسه به پنج ایالت (حکمرانی) و دوازده ولایت (خان نشین) تقسیم میشد. تا اشغال آزربایجان توسط فارس‌ها آذربایجان همچنان بصورت واحد تک پارچه بنام ایالت آزربایجان بود.
آذربایجان با اینکه بانی امپراتوری بود ولی خود نیز ایالت خود مختار بود و خود ایالت آزربایجان ۵ خان و حاکم داشت که حکمرانی اول آذربایجان و شامل آذربایجان شرقی، آذربایجان غربی، زنجان، همدان، قزوین،البرز ،مرکزی ،انزلی و آستارا گیلان و بیجار امروزی میشد.
در تاريخ ۱۶/۸/۱۳۱۶ به موجب قانون مجلس رضا شاه، تقسيمات کشور و همچنين اسامي تاريخي ايالات حذف و کشور جعلی ايران به شش استان شمال غرب، غرب، شمال، جنوب، مکران و شمال شرق تقسيم مي شود.
سیستم شونیسم و اشغالگر فارسی علاوه بر تکه تکه کردن آزربایجان جنوبی در استانهایی با اسامی مختلف چون آذربایجانشرقی و غربی و همدان و زنجان و مرکزی و اخیرا اردبیل و اعطای بعضی قسمتهای منطقه آزربایجان جنوبی به استانهای همجوار (تهران، گيلان ، كردستان و كرمانشاهان) ، به تعویض نام بعضی شهرهای آزربایجان دهات و اماکن تاریخی ,خیابان, رود‌ها دریا‌ها ,سنگ ها ….. نیز اقدام کردند .
بعد در آذرماه همان سال۱۳۱۶ش با تجديد نظر در تقسيمات سابق، کشور باسمه‌ای موسوم به ايران به ده استان تقسيم شده و بصورت مضحکي بر اساس شماره هايي از يک تا ده نام گذاري مي شود. تبريز مرکز استان سوم و اورميه مرکز استان چهارم شده حدود آذربايجان و نام آذربايجان بطور کامل از نقشه کشور حذف مي شود. در اين تقسيم بندي اردبيل جز استان سوم است.
بدین ترتیب آذربایجان جنوبی میان چهار استان تقسیم شد و بر روی کاغذ نام آزربایجان را از روی این منطقه برداشتند:
استان یکم شامل شهرستان‌های:۱ـزنجان ۲ـ قزوین ۳ـ ساوه ۴ـ سلطان‌آباد (اراک) ۵ـ رشت ۶ـ تنکابن
استان سوم شامل شهرستان‌های:
۱ـ اردبیل ۲ـ تبریز
استان چهارم شامل شهرستان‌های:
۱ـ خوی ۲ـ اورمیه ۳ـ سویوق بلاغ(مهاباد) ۴ـ مراغه ۵ـ بیجار و سقز و دیواندره و بانه
استان پنجم شامل شهرستان‌های:
۱ـ ایلام ۲ـ اسلام‌آباد غرب۳ـکرمانشاه ۴ـ سنندج ۵ـ ملایر ۶ـ همدان
اما اين تقسيم بنديها و نامگذاريهاي مغرضانه بغير از دوران پر افتخار جمهوري خود مختار و فرقه دموکرات آذربايجان تا سال ۱۳۳۹ ادامه مي يابد. در اين سال استانهاي سوم و چهارم با نامهاي آذربايجان شرقي و غربي ايجاد مي گردد. در کل کشور موسوم به ايران به ۱۳ استان و ۸ فرمانداري کل(بعدا ۱۱ فرمانداري کل) تقسيم مي شود.
در سال ۱۳۲۵ با شکست حکومت ملی آزربایجان و اشغال آذربایجان، استانهای سوم و چهارم شامل آستارا، اردبیل، تبریز، اورمیه و بیجار استان آذربایجان را تشکیل دادند.
در سال ۱۳۲۶ با تاسیس استان مرکزی به مرکزیت تهران، قزوین و ساوه و اراک از آذربایجان جدا و به استان مرکزی ملحق شد و بر روی کاغذ نام آزربایجان را از روی این منطقه برمیدارند.
در سال ۱۳۲۶ در تقسيمات جديد شهر دلاوران تورک انزلي به استانهاي مجاور داده مي شود و همدان را از پيکره آزربایجان جنوبی جدا و به فرمانداري کل تبديل ميکنند اما خوشبختانه استانهاي آذربايجان شرقي و غربي از تيغ پان آريایيسم پهلوي تا حدي در امان مي مانند. دراين تقسيم بندي استانهاي اردبيل و زنجان جز استان آذربايجان شرقي هستند.
در سال ۱۳۳۴ مجددا استان آذربایجان به دو قسمت شرقی(شامل اردبیل و تبریز) و غربی(مرکزیت ارومیه و شامل بیجار و سقز و دیواندره و بانه) تقسیم شد.
پس از تقسیم استان آذربایجان به دو قسمت، در سال ۱۳۳۷ بیجار،سقز، دیواندره و بانه از آذربایجان غربی جدا شدند و به سنندج و قروه که در سال ۱۳۱۶ از آذربایجان جدا شده بودند پیوستند و به همراه مریوان و کامیاران استانی جعلی با نام کردستان شکل گرفت شهرهاي سنندج (قارامیشان), سونقور، بيجار، قوروه، آزربایجان جنوبی به کردستان جعلی داده میشود و بر روی کاغذ نام آزربایجان را از روی این منطقه برداشتند.
در سال ۱۳۵۰ آستارا نیز از استان آذربایجان شرقی که هنوز شامل اردبیل بود جدا شد و به استان گیلان ضمیمه شد. با جدا شدن آستارا از اردبيل ارتباط آذربايجان با درياي خزر بطورکامل قطع شد و با این عمل کثیف سعی دارند نشان دهند آزربایجان تماسی با خزر ندارد.
با جدا شدن آستارا از اردبيل تمام سواحل غربي درياي خزر به گيلان واگذار گرديد. به اين ترتيب آزربایجان جنوبی تنها بندر خزرياني خود را از دست داد واز همه عوايد گمرکي، توريستي، شيلات … که متعلق به اين بندر بود محروم شد. امروز نصف شهرها و روستاهای گيلان,شهرها و روستاهای آزربایجانی است.
در سال ۱۳۵۲ با تاسیس استانهای زنجان و همدان، این دو شهر نیز از آذربایجان جدا شدند.
در سال ۱۳۵۶ قزوین از مرکزیت جدا و به استان زنجان ملحق میشود.
اشغال, تجزیه و آزربایجان زدایی هویتی از آزربایجان جنوبی توسط فارس‌ها بعد انقلاب اسلامی – دوره دوم اشغال آخوندهای فارس:
بعد انقلاب اسلامی همراه با تداوم اشغالگری ایرانیان بر آزربایجان و
در سال ۱۳۷۲ نیز اردبیل از استان آذربایجان شرقی توسط آخوند فارس جدا شده و استان جدیدی تشکیل داد.
در سال ۱۳۷۶ قزوین از استان زنجان جدا و استان قزوین را تشکیل داد.
در مجموع طی ۶۰ سال اشغال آزربایجان به ترتیب سنقر،سنندج، قروه، قزوین، ساوه، اراک، بیجار، سقز، دیواندره، بانه،آستارا، همدان، انزلی، زنجان و اردبیل از آذربایجان جدا و ضمیمه استانهای دیگر شدند . همراه این تکه تکه کردن‌ها به بهانه توسعه کاذب، سیاست‌های شدید تورک زدایی و آزربایجان زدایی از طریق فارسیزاسیون و کردیزاسیون اسامی شهرها و روستاها و بافت جمعیتی و زبان نیز در طی این سالها اجرا شده و همچنان ادامه دارد.
