ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: دریاچه پشت سد آراز پلدشت که در شمال آزربایجان غربی و هم مرز با جمهوری خود مختار نخجوان قرار دارد تنها منبع آب شیرین پرورش شاه میگوی دراز در کشور است و هم اکنون میزان پرورش این آبزی از ۲۷۰ تن در سالهای گذشته به ۵.۵ تن کاهش یافته است. من به عنوان شخصی که در کنار دریاچه آراز زندگی می‌کنم طی سالها شاهد عینی روند صید ماهی و شاه میگو هستم و به قطع یقین می‌گویم که دلیل اصلی انقراض این گونه خاص آراز صید بی رویه نیست زیرا طی سالهای قبل ۶ شرکت که کارشان صرفا صید شاه میگو و صادرات آن بود دیگر فعالیت نمی‌کنند لذا روند صید شاه میگو آراز طی سالیان گذشته زیاد که نشده حتی می‌توان گفت که کمتر هم شده است.
به نظر بنده دلیل اصلی انقراض شاه میگو آراز وجود یک نوع خرچنگ است که توسط شیلات استان چند سال قبل با عنوان میگو در دریاچه آراز رهاسازی شده است. این نوع خرچنگ (میگو سان) که می‌توان گفت که نه تنها هیچ نوع ارزش غذایی و اقتصادی ندارد بلکه یک نوع انگل برای آبزیان بومی بوده و غذای تخم شاه میگوها را می‌خورد.
این خرچنگ به دلیل عدم صید جمعیتش روز به روز افزایش می‌یابد و دلیل دیگر از آنجایی که خرچنگ یک موجودی است که در کف رودخانه زندگی‌می‌کند، انباشته شدن رسوبات و گل و لای بیش از حد که از عدم لایه روبی دریاچه آراز از بدو تاسیس می‌باشد است.
بی شک دریا بست، کنترل صید و در بن‌بست قرار دادن جوانان منطقه، نه تنها باعث احیای روند افزایشی این نوع گونه شاه میگو نمی‌شود بلکه در آینده اگر تمهیدات کارشناسی شده از طرف مسئولان منطقه صورت نگیرد در سایه سومدیریت شیلات استان متاسفانه شاهد انقراض این گونه نایاب و دیگر گونه‌های آراز خواهیم بود.
ناگفته نماند که شاه میگوی تولیدی پشت سد آراز، با میزان ارزآوری هر کیلو بین ۱۵ تا ۲۰ دلار، به کشورهای ارمنستان، روسیه، آلمان، ایتالیا و فرانسه که بزرگترین خریداران شاه میگو تولید شده در سد آراز هستند صادر می‌شود و یکی از منبع درآمد برای جوانان منطقه است که در سایه سومدیریت در شرف انقراض می باشد.
مهدی نظرزاده
