گادتب: در گذشته اگر کسی از فردی کینه به دل داشت و عُرضه انتقام نداشت، بعد از مرگ طرف، افراد گورکن و کفندزد را اجیر میکرد تا قبر متوفی را کنده و کفنش را درآوردند. لخت ماندن جسد در گور، تحقیر بستگان و بازماندگان او بود. با این حساب تخریب کنندگان قبر نوید افکاری خواستهاند با آن عمل زشت دوستان و علاقمندان او را تحقیر کنند که البته عجز و زبونی خودشان را نمایان ساختند.
این خبر دردهای کهنه ما را نیز زنده کرد. اشغالگران ارمنی مزار تک تک مشاهیر آذربایجان و خانههای تاریخی آن بزرگان اندیشه و هنر را تخریب کردند. آنها میخواستند علاوه بر اشغال سرزمینمان مخابرهگر این پیام باشند که شماها حتی عرضه حفظ مزار رفتگانتان را هم ندارید.
دده شمشیر ساکن روستای آغدابان کلبجر و وارث همه بزرگان سنت شفاهی آشیقی آذربایجان از علسگر تا قربان بود. یئددیقارداش داغی (کوه هفت برادر) در روبروی روستای آغدابان قرار دارد که منبع الهام شعرای بسیاری بوده است. در قله هفتم این کوهها قبرستانی باستانی مربوط به هزارههای پیشین به نام اوشاق قبرستانی (قبرستان اطفال) وجود دارد که شمشیر را بنا به وصیتش در آنجا دفن کردند.
ارامنه هنگام اشغال کلبجر خانه دده شمشیر را به آتش کشیدند و دست نوشتههای او و آشیقهای پیشین مانند آشیق قربان، آشیق ایمان، آشیق علی را که همگی نزد شمشیر نگه داشته میشد به خاکستر تبدیل کردند. کسی فکرش را نمیکرد که آنها برای نابودی مزار شمشیر زحمت صعود به قله هفتم را به جان بخرند ولی آتش نفرت و هوس تحقیر ملی آذربایجان یگانی از متجاوزان را به آنجا کشاند تا علاوه بر قبر شمشیر همه آن قبرستان را با مواد ناریه منفجر کنند.
از نظر امیل دورکیم مخربترین و ماندگارترین تاثیر جرم و جنایت در آن است که طرف مقابل نیز خود را به ارتکاب جرم محق میداند و این به بازتولید جنایت منتهی میشود. ولی آنها نتوانستند آذربایجان را مجبور به مقابله به مثل و شبیه خودشان کنند. ما در برابر آن همه جنایت کوچکترین بیحرمتی نسبت به دشمن متجاوز نشان ندادیم. حتی دو سربازی که نسبت به کشتههای ارمنیها بیحرمتی کرده بودند در دادگاه نظامی آذربایجان محاکمه و به ارتکاب جرم جنگی محکوم شدند ولی خاطره آن همه جنایت با هر خبری دوباره سرباز میکند.