کبری میرحسینی: شال ساللاماق

گادتب: «شال ساللاما یا قورشاق ساللاما» یکی از مهمترین و بارزترین نمادهای چهارشنبه آخر سال در آذربایجان (سون چرشنبه) است که پسرها در این شب شال و ظرفی را از پنجره یا باجا (روشنایی پشت بام) به منزل شخص آویزان می‌کردند تا صاحبخانه هدیه یادبودی در داخل آن بگذارد. اگر صاحب شال داماد باشد خود را معرفی می‌کند. اعضای خانواده و مهمانان می‌گویند: نه قویاق قورشاغا؟ بَی (داماد) می گوید: گلینی (عروس را)، می‌گویند: گلین اولماز آمّا توخودوغو جوراب (یا پالتار) اولار.

استاد شهریار چه زیبا می‌گوید:

بايراميدى، گئجه قوشو اوخوردو/ آداقلى قيز، بَی جوْرابین توْخوردو/ هركس شالين بير باجادان سوْخوردو/ آى نه گؤزل قايدادى شال ساللاماق!/ بَي شالينا بايرامليغين باغلاماق! ..

اگر کسی در آن سال عزیزی از دست داده، در مراسم شال ساللاما شرکت نمی‌کند. گویا شهریار کوچک که خان ننه‌اش را از دست داده بود این رسم و رسوم را نمی‌دانست که تقاضای شال می‌کند و به پشت بام فاطما خالا می‌رود ولی فاطما خالا دل شهریار را نمی‌شکند:

شال ايسته‌ديم من ده ائوده آغلاديم/ بير شال آليب تئز بئليمه باغلاديم/ غلام گيله قاچديم شالى ساللاديم/ فاطما خالا منه جوراب باغلادى / خان ننه‌مى يادا ساليب، آغلادى ..