ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: طبق مستندات زیر خواهید دانست که این آزمون بسیار خطرناک تر از آن چیزی است که مشاهده می کنید.
این طرح اولین بار در رساله دکتری خانم دکتر زهرا عباسی در سال ۱۳۹۳ مشاهده می شود که بر این اساس آزمونی معادل آیلتس یا تافل را پیشنهاد می دهد که هم برای افراد داخل ایران و هم برای افراد خارج از ایران تهیه شده است. در این طرح به تکرار و مخصوصا در صفحه دوم اشاره می شود که ” وجود یک آزمون معیار می تواند بر تالیف کتاب های درسی و نیز شیوه های آموزش زبان تاثیر به سزایی داشته باشد.”(عباسی، ۲ )
همچنین اشاره می نماید: ” با وجود مراکز بسیاری برای آموزش زبان فارسی به غیر فارسی زبانان ، متاسفانه هیچ آزمون معیاری برای سنجش زبان فارسی وجود ندارد”(همان، ۲ )
در صفحه سوم مقاله عینا میخوانیم:
“اساسا آزمون دو هدف کلی را بی کار می گیرد: یکی ارزشیابی دریافت داده ها و دیگری پیش بینی توان آزمودنی در آینده.”
و نیز در صفحه سوم و شماره ۲ از گزینه های آزمون دریافت داده ها عینا می گوید:
” آزمون بسندگی به منظور تعیین میزان توانایی آزمودنی در درک و به کار گیری زبان به کار می رود و در چار چوب برنامه و یا شیوه آموزشی خاص تدوین نمی گردد. بلکه توصیفی است از آنچه آزمودنی می تواند در زمان اجرای آزمون انجام دهد.”
و در عبارت آزمون دانش شماره ۳ نیز می گوید:
“آزمون دانش منعکس کننده میراث فرهنگی گویندگان زبان هست و میزان آشنایی آزمودنی شیوه اندیشه و نیز عادات و رسوم و ادب اهل زبان را می سنجد”
یعنی در اینجا میبینیم نه تنها سنجش زبان مورد استفاده قرار می گیرد بلکه آداب و رسوم فارسی نیز مورد سنجش قرار می گیرد و بسیار خطرناک تر از آزمون زبانی است و اگر کسی مسلط به آداب و رسوم فارسی نیز نباشد از نظر دکتر زهرا عباسی نیز رد صلاحیت می شود و همچنین عیانا بیان می شود که در چارچوب برنامه و فرم ها نیست اما آزمونی هست که می تواند به صورت تئوری و با دخالت شخص آزمون گیرنده نیز اعمال نظر شود.
مقاله را می توانید از لینک زیر دانلود نمایید.
طرح بسندگی؛ ظلم به کودکان
یک معلم بازنشسته و کارشناس آموزشی می‌گوید: آشنا نبودن کودکان دوزبانه با زبان فارسی و به دنبال آن، درک ناقص کتب درسی از سوی آنان معضلی است که سال‌هاست گریبان‌گیر نظام آموزشی کشور ماست، اما حل این مساله با کوتاه کردن دوران کودکی و یا غربالگری آنان کار نادرست و بیهوده‌ای است.
محمد علیزاده می‌افزاید: افزایش دوره پیش‌دبستانی به ۲ سال یعنی کوتاه کردن مدت زمان حضور کودک در جمع خانواده. کودک از سن ۳-۴ سالگی شروع به شناخت جهان اطراف خود و یادگیری واژگان و لغات برای توصیف محیط می‌کند و می‌توان گفت این سن آغاز دوره تفکر وی است.
به گفته وی، بر مبنای طرح جدید، کودک مجبور می‌شود در مرحله اول زندگی خود شناخت و تفکر را بدون آن‌که کامل کند طی کند و به محیط مدرسه پا بگذارد که این مساله می‌تواند تبعات ناگواری از نظر روان‌شناختی و جامعه‌شناسی داشته باشد. به طور کلی، این طرح ظلم مضاعف در حق کودکان است، زیرا افزایش دامنه واژگان کودک به مفهوم حفظ و به یاد سپردن چند واژه ساده نیست، بلکه یادگیری روند زندگی در قالب کلمات است.
