بعضیها ایران را به کره و آلمانی تشبیه میکنند که در جنگ جهانی به حضیض فلاکت غلتید ولی دوباره توانست راه توسعه را پیدا کند و با این تشبیه خلسه شده و فریاد «دوباره میسازمت وطن» سر میدهند. اما ایران بیش از آنکه کره یا آلمان باشد کشور فیدل است و اینکه وزارت بهداشت ایران واکسن کرونا را مشترکاً با کوبا میسازد (یا نمیسازد) امری تصادفی نیست و ایران با چهل سال تاخیر کوبای آسیاست.
هرگاه شوروی در کشوری وارد جنگ میشد یا میخواست کشوری را به سرزمین سوخته تبدیل کند کوبا در کنارش بود. در حمایت از شورشیان اریتره، شوروی پشتیبانی سیاسی کرد و کوبا مستشار نظامی فرستاد. در آنگولا کوبا نقش طلایه و شوروی نقش تعدیل کننده داشت و اکثراً مانند جنگ اتیوپی- سومالی نیروی زمینی کوبا با حمایت نیروی هوایی شوروی جانفشانی میکرد.
کوبا خود را نماینده مبارزهجویی انقلابی نشان میداد که چه گوارا مظهر ویرانگریهایش در آمریکای لاتین بود ولی شکستهای پیاپی او را به صف کشورهای غیرمتعهد راند. کوبا ادعا میکرد که شریک شوروی است ولی جهان کوبا را آلت فعل میدانست. حتی چین زمانی برای تحقیر ویتنام به آنها کوبای آسیا گفت و ویتنام آن را توهینی به استقلالش توصیف کرده گفت که ما پروس آسیا هستیم نه کوبای آسیا. اینک کوبای ما در جنگهای نیابتی روسیه در حمایت از شورشیان طالبان، جنگ یمن و سرزمین سوخته سوریه با حمایت نیروهای هوایی روسیه شجاعانه میجنگد و چه گواراهایش بجای آمریکای لاتین در عراق و سوریه تاخت و تاز میکنند.
کوبا زمانی از مدعیان والیبال جهان بود ولی حالا اثری از آن تیم نمانده و بازیکنانش در تیمهای ملی ایتالیا، برزیل و… توپ میزنند. کوبا کشتیگیران خوبی هم داشت که حالا مهمان تیمهای ملی ایتالیا، فرانسه و… هستند و ورزشکاران ایران از میلاد بیگی، سینا بهرامی، علی قربانی، حجت حقوردی، وحید شفیعی، امیر شجاعی، اسحاق سورغالی، هادی احمدی، سامان طهماسبی، مسعود هاشمزاده، صباح شریعتی، سهیلا سیاحی یکی پس از دیگری راهی آذربایجان میشوند و مریم شیخعلیزاده، شناگر اورمیهای صدمتر پروانه، آخرین هدیه کوبای آسیا به آذربایجان است تا در المپیک زیر پرچم آن کشور رژه برود. به قول یک رفیق قدیمی، همبستگی ایدئولوژیکی همه چیزمان را به هم پیوند می دهد حتی کوویدهایمان را.