ابراهیم ساوالان: مرگِ خفت بار دو دوزه بازهایِ بَزَک کننده ی دیکتاتورها

گادتب: آگاممنون کاری به عشق هلن و پاریس نداشت، بهانه‌ای برای تسخیر تروی بدست آورده بود و در سایر جنگهای تاریخی نیز چیزی به نام حق و باطل در کار نبود و جاه‌طلبی یک طرف یا هر دو طرف سبب جنگ بوده است. اسکندر مقدونی، محمود غزنوی و نادر افشار به نیت جهاد اسلامی به هندوستان نتاخته بودند و در جنگ نیز حلوا نذری نمی‌دادند. جنگ بین ترکهای قیزیل‌باش (صفوی) و ترکهای عثمانی در منطقه چالدران نیز چنین بود و خلافت کهنسال عثمانی نتوانست «نفس‌کِش» گفتن‌های اسماعیل جوان را تحمل کند [ و نتیجه اش جنگ چالدران شد.]

واکنش گروه‌های مختلف در برابر شکست متفاوت بوده است: برخی شکست را پذیرفته و با آسیب‌شناسی آن راهی بسوی صلح، پیروزی بعدی یا پیروزی در عرصه‌های دیگر می‌یابند و برخی با کاشتن تخم نفرت در دل هواداران خودشان و نوحه‌سرایی برای آن شکست، نفرت از طرف مقابل را تا ابد زنده نگه می‌دارند. این فرقه‌گرایان هر روز خدا را عاشورا و هر مکان را کربلایی می‌دانند برای نوحه‌سرایی، برای تکرار خاطرات شکست و برای غیرستیزی.

وُرّاث صفوی و عثمانی با چالدران رفتاری عاشورایی نمی‌کنند و شعار «یک ملت، دو دولت» سر می‌دهند ولی آخوندهایی مانند سیدجواد طباطبایی عمری مرثیه‌ی چالدران سرودند تا در اذهان فرقه‌گرایان، چالدران را عاشورا و تبریز را کربلایی کرده و جنگ دو قشون ترک و پیروزی یکی بر دیگری را ابزاری ابدی برای ترک‌ستیزی قرار دهند.

برخی‌ها طباطبایی را با کسروی قیاس کرده‌اند که ظلم بزرگی در حق کسروی است. کسروی روشنفکری ارزنده بود که در موضوع هویت ترکها به خطا رفت، ولی طباطبایی نسبتی با روشنفکری نداشته و بزک کننده دیکتاتوری بود که مقاله‌ی «دانه‌های انار+ شیشه خرده» نوشته‌ی محمد قائد در این زمینه راهگشاست. برخی‌ها نیز طباطبایی را در کنار آذری‌هایی مانند رونقی نشاندند که این نیز ظلمی در حق طباطبایی است و نباید سواد و دانش را همسنگ لمپنیسم قرار داد.

بهتر است طباطبایی را با سیدحسن خمینی قیاس کنیم: یکی آخوند عاشورا و دیگری آخوندک چالدران. هر دو باسواد، متقلب، انحصارطلب، تحریفگر، فارسگرایِ شیعه‌گرا[ نسخه ی فاشیزم شعوبیه ]، غیرستیز، موافق حضور نظامی در سوریه و عراق، دو دوزه‌باز و طرد شدگانی هستند که همچنان از نعمات دربار برخوردارند. برای همین است که سیدحسن سوگوار سیدجواد شده و او را مانع تجزیه و نفی تمدن ایرانی دانسته و ما نیز این ضایعه را به سیدحسن و شورای میانه‌روها تسلیت می‌گوییم. روحش در آرامش و راهش بی‌رهرو باد.!