ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: بقا و پویایی هر ملتی وابسته به آن است که بتواند هستی مادی و معنوی خویش را حفظ و نگهداری کرده و به نسلهای بعد از خود تحویل دهد. برای حفظ و نگهداری هستی مادی هر ملتی که در رأس آن حفظ سرزمین و تمامیت ارضی قرار دارد، باید قشون مجهز به سلاح روز و آماده ی فداکاری داشت. البته باید متذکر شویم که سرزمین در رأس دارائی مادی ملت قرار دارد و به غیر از سرزمین، آثار باستانی و … نیز جزو دارائی مادی ملت محسوب می گردند که باید در حفظ و نگهداری شان کوشید. برای حفظ و نگهداری دارائی معنوی هر ملتی که در رأس آن زبان قرار دارد، باید زبان آن ملت زبان حکومت گردد. به عبارت دیگر زبان آن ملت باید زبان آموزش، زبان دادگاه ها، زبان پارلمان و … گردد. در غیر این صورت نه تنها زبان چنین ملتی نابود و از بین خواهد رفت بلکه فرهنگش هم نابود خواهد شد. چون بقا و پویایی فرهنگ هر ملتی بسته به آن است که به وسیله ی زبان به نسلهای بعد منتقل گردد. اما وقتی که در نتیجه ی عدم تحصیل و آموزش به زبان مادری زبان نابود شد، این ملت با کدام وسیله آداب و رسوم عروسی، جشن ها، طرز تهیه ی غذا و … را به نسل بعدی آموزش و منتقل خواهد کرد؟
برای انجام همه ی این امور یعنی حفظ و نگهداری ثروت مادی و معنوی ملی باید قدرت داشت. در غیر این صورت سرزمینت زیر سُم ستوران دشمن گرد و خاک گشته و به هوا خواهد رفت و زبانت بریده و فرهنگت نابود خواهد شد. (یکی از تفاوت های قوم با ملت همین نکته است. ملت از آن خود دارای دولت است و صاحب اقتدار عالی سیاسی است اما قوم فاقد دولت و اقتدار عالی سیاسی است.)
ما تورکان ایران به واسطه ی خامی و ساده انگاری نسل های پیشین مان نه تنها اقتدار عالی سیاسی را از دست داده ایم بلکه پان ایرانیست ها (شوونیست های فارس) در راستای ایجاد یک دولت و یک ملت با سیاست یکسان سازی فرهنگی به صورت سیستماتیک و برنامه ریزی شده قصد نابودی دارائی مادی و معنوی ما را نیز دارند. زبان تورکی ما را در اثر عدم آموزش و تحصیل به آن به فآذری تغییر داده اند، تاریخ جعلی و تصنعی برای مان نوشته اند، دریاچه ی اورمو را خشکانده اند، پاره هایی از سرزمین مان را به اکراد و تالش ها بخشیده اند و …
الان چند روز است که جنگل های زیبای قره داغ مان در حال سوختن است بدون آنکه حکومت در جهت مهار و خاموشی آتش کاری انجام دهد. ما در همه ی موارد به علت فقدان قدرت نظاره گر نابودی هستی مان هستیم و در صورت کوچکترین اعتراض مورد مؤاخذه و مجازات قرار می گیریم.
نسل های پیشین با خامی به رقیب، مخالف و دشمن به شدت باختند. ولی نکته ی مهم این است که نسل امروز چرا از شکست های آنان درس عبرت نمی گیرد؟ چرا تشکیلات های سیاسی جنبش ملی تورک برای دست یابی به اقتدار عالی سیاسی برنامه ریزی نکرده اند؟ علت این همه تعدد تشکیلاتی چیست؟ آیا تعداد زیاد تشکیلات باعث ضعف و عدم چابکی و در عین حال باعث سوء تغذیه ی تئوریک جنبش نخواهد بود؟
