گادتب: قدیمی ترین نمونه های موجود در گره زدن دم اسبان در تمدنهای ماننا در آذربایجان ایران و آشور در شمال عراق را شاهد هستیم. البته در آشور نمونه های کمی وجود دارند اما مثل سایر شئون در تخت جمشید تکرار شده اند.
در یک همگونی عجیب این گره زدن در دم اسبان را میان سرخپوستها هم مشاهده می کنیم که همگونی نوسنگی میان سرخپوستان جای کار و بررسی بسیار دارد.
ترکان گره را سمبل(دوگون دوشماق)و در جنگ راه بی بازگشت می دانستند. آنها برای جلوگیری از مزاحمت دم در جنگ دم اسبان را می بستند.
بریدن دم اسب دشمن یک تحقیر بزرگ بود چون معمولا دم اسب جنگاور کشته شده را می بریدند. بعضا این اسبها قربانی می شدند و حاش(خش در لغت کنونی) احسان می شد.حتی استخوان این اسبان باید دفن می شد و خوراک سگان نمی شد.
ما نمونه های بسیار زیادی از بشقابهای سلجوقی،سنگ نگاره ها،مهر ها تا مینیاتورها را داریم که دم اسب جنگاوران گره زده شده است.
در قالی سه هزار ساله پازیریک هم موی دراز جنگاور،چول روی اسب(بافتنی منقوش و تزئین شده)و گره زدن دم اسبان به صورتی که در ماننا دیده می شود، حکایت بومی بودن قالی است.
در نمونه های نادری بریدن دم اسبان در چین نیز تاثیر گذار بوده و دیده می شود و چه بسا مربوط به ترکان اویغور در چین می باشد.
دکتر رحیم بقال اصغری