ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: مردمان بومی از قبایل آفریقا تا جزایر اقیانوسی، فهم مشترکی از آداب و سنن داشته آن را سبب قوام و دوام جامعه خود میدانستند. آنها وقتی میفهمیدند که قبایل دیگر نیز رسوم و اعتقاداتی مانند رسوم آنها دارند، ناراحت میشدند زیرا دوست داشتند آن آداب مختص خودشان باشد. مردم بیشتر نقاط دنیا از سیاحان در مورد اعتقادات و آدابشان می‌پرسیدند و با اطلاع از خداپرستی آنها متعجب میشدند و شیعه‌ای در سفر حج از حجاج سنی پرسیده بود که آیا شما هم قرآن دارید؟ و کم نیستند مسلمانانی که ازدواج را سنّت باقیمانده از پیامبر دانسته، حس میکنند خارج از بلاد اسلام چیزی به نام ازدواج وجود ندارد.
چنین رویکردی برای انسان از همه جا بیخبر سده‌های گذشته عجیب نبود و اکثر نویسندگان کهن، حین روایت سنت یا رسمی مانند عید بهار، بدلیل بیخبری از مناطق دیگر جهان وانمود کرده‌اند که آن رسم ویژه خودشان است ولی چنین بلاهتی در عصر گوگل، دیگر جایی ندارد. دیروز دوستی ظرف چند دقیقه و به کمک گوگل نشان داد که تقریبا همه مردم نیمکره شمالی، در پایان زمستان و آغاز بهار آتش افروخته و جشن میگیرند و این جشنها در اقلیمهای سرد و شمالی نسبت به مناطق مرکزی و گرم پرشکوهتر بوده و روسیه، ترکستان، ایسلند و ایرلند مراسم بیشتری نسبت به هند و پاکستان و مصر داشته‌اند.
ولی ایرانی عصر گوگل (مرکزنشیان فارس یا مانقورتهای ذوب شده در فرهنگ فارس) با انسان قبایل تفاوت چندانی نکرده، فکر میکند این رسوم مختص اوست. این جشن هزاران سال پیش از فلات ایران در بین‌النهرین (سومری، اکدی و بابلی) وجود داشته و کتبیه ترکی یئنی‌سئی میگوید که جشن بهار برای ترکان ماقبل میلاد (هون‌ها) ارزش خاصی داشته و در هند و چین و ماچین نیز وجود داشت. علاوه بر اینها، نوروز ایران کهن گاهی اول مهر بود و گاهی از وسط بهمن تا وسط خرداد تغییر میکرد و تقویم جلالی و نوروز بهاری در سال ۴۷۱ هجری به فرمان سلطان جلال‌الدین سلجوقی ابداع شد که به آن نوروز سلطانی یا نوروز جلالی گفتند و تقویم ترکی دوازده حیوانی و ماههای هجری قمری تا سال ۱۳۰۴ مبنای امور مالی و اداری ایران بود.
شاید میدانند که سازمان ملل، نوروز را عیدی بین‌المللی نامیده ولی همچنان دوست دارند ازدواج را سنّت پیامبر دانسته، در پیامهای تبریکشان (مانند پیام رضا پهلوی)، عید بهار را جشنی ویژه ایرانیان فرض کرده، افتخار صادراتش به نیمکره را به نام خود بزنند.
