ادتاج اتحادیه دمکراتیک ترک آذربایجان جنوبی
گادتب: محققان تاریخ معتقدند، جنگهایی که بنام جنگهای ایران و روس شناخته می‌شوند و تحمیل ۲ قرارداد گلستان و ترکمنچای بر دولت قاجار در پی داشتند، در واقع جنگهای ایران و روس نبودند، بلکه آنها جنگهای آزربایجان تنها با روسها بوده‌اند، چرا که در این جنگها هیچ یک از اقوام دیگر ایرانی به کمک لشکر آزربایجان که یک تنه از مرزهای کشور دفاع می‌کرد، نیامدند.
البته روسها رودرو می‌جنگیدند و انگلیس به صورت ستون پنجم ارتش آزربایجان را از درون تهی می‌کرد.
روسیه با تحمیل ۲ قرارداد گلستان و ترکمنچای آزربایجان را ۲ شقه کرد. از آن تاریخ هر ۲ سوی آزربایجان رو به ضعف نهادند. در این سوی ارس بتدریج انگلیسها توانستند، تفکرات پان‌فارسی را گسترش دهند و قاجار را براندازند. (از این جهت می‌توان گفت که هستی و زندگی تفکر پان‌ایرانیستی مدیون ضعف آزربایجان و تورکها در ایران است. طبیعی است که بخواهد آزربایجان همیشه ضعیف و ناتوان بماند.)
در آنسوی ارس روسها بلافاصله به تصفیه قومی و دینی در منطقه قفقاز پرداختند. ارامنه را که پراکنده‌های قومی بودند، از نقاط مختلف جمع کرده و در قلب سرزمین آزربایجان جای دادند. از قضا استراتژیک‌ترین مناطق مرتفع کوهستانی را در اختیار آنها گذاشتند و با اینکه جمعیت آنها کم بود، ولی قسمتهای وسیعی از خاک آزربایجان را تحت نام کشور ارمنستان به ارامنه بخشیدند. ارامنه نیز با شدت بخشیدن به تصفیه‌های خشن قومی، تورکها را از مناطق تحت اختیار خود حذف کردند. شدت تصفیه‌ها بقدری بود که امروز در کشور ارمنستان بجز ارامنه قوم دیگری نمانده است.
منطقه زنگه‌زور به زور به ارمنستان بخشیده شد تا دیواری باشد بین نخجوان و سرزمین مادر، نقشه داشتند در آینده نخجوان را نیز به ارمنستان ملحق و از تورک و اسلام تهی کنند. ماجرای قره‌باغ نیز از جنس همان دسیسه‌ها بود. ابتدا این منطقه را به بهانه سکونت ارامنه، خودمختار اعلام کردند تا در آینده به مانند مناطق قبلی به ارمنستان ملحق و از تورک و اسلام تهی کنند. به این بسنده نکرده در جریان فروپاشی شوروری ۷ شهر دیگر را هم اشغال کردند تا به ارمنستان الحاق کنند.
در واقع جنگ فعلی قره‌باغ را باید ادامه همان جنگهای روس و بریتانیا با آزربایجان دانست.
از قضا همان رفتارها در حال تکرار است. روس و اروپا همگی بر علیه آزربایجان متحد شده‌اند. در ایران نیز در بر همان پاشنه می‌چرخد، نه تنها هیچ صدایی از روشنفکران و سیاستمداران غیر تورک در حمایت از آزربایجان و تورکها بر نمی‌آید، بلکه در موارد بسیاری به حمایت علنی از ارامنه اشغالگر صداها بلند است.
آیا تاریخ به عقب برگشته و غلیظ شده است؟
